Op de trip van Moskou naar Irkutsk hadden we 3,5 dag tijd om te lezen, te genieten van de omgeving, maar ook om een heel aantal mensen te leren kennen. De converstaties met zovele nationaliteiten en culturen waren een apart verslag waard en dus bij deze. De rode draad van het hele bonte gezelschap, was dat ze elk hun eigen verhaal hadden. Dat ging van mensen die hun job hadden opgegeven (klinkt bekend ;-)), tot mensen die in Europa gewoond hadden en nu terugkeerden naar hun thuisland, tot mensen die eens serieus wilden nadenken over het ‘echte’ leven. Stof genoeg voor meerdere ‘filosofische’ gesprekken (en om ons Engels en Frans wat te verbeteren). We zaten vlak aan de ingang van de wagon, naast de samovar (waterkoker), een ideale uitvalsbasis om gesprekken aan te knopen. Iedereen die uitstapte of warm water kwam halen, moest voorbij onze coupé en dan is een gesprek snel aangeknoopt. De eerste die bij ons binnensprong, was Dave, een 26-jarige Australiër die 2 jaar in Amsterdam had gewoond en nu terugging naar de andere kant van de wereld. Hij praatte een aardig mondje Nederlands en was de sociaalste uit de hoop. Als we hem zouden moeten beschrijven dan zouden we ‘lijm’ willen gebruiken. Van die types die ervoor zorgen dat iedereen met iedereen aan de praat geraakt, best handig. Zeer sympathieke en vlotte gast die er om één of andere reden altijd in sloeg om tijdens elke stop aan alcohol te geraken. Zijn coupé was dan ook de beruchte en luidruchtige ‘bierspellekes-coupé’ (gelukkig niet naast de onze ;-)). Een andere hoofdrolspeler was Alan of liever Yun Hei Fok want Alan was zijn Britse naam. Alan had net 4 jaar studies in Edinburgh (Schotland) achter de rug en keerde nu terug naar zijn thuisland Hong-Kong....

Omdat we net een nacht hadden overgeslagen, wilden we vandaag er op tijd inkruipen. Maar net op het moment dat we wilden gaan slapen, kwam er een Rus naar ons met een karaf vodka en een bessensap. Hij goot onze glazen vol en gebaarde deze op te drinken. En omdat ‘vodka drinken’ in de top 10 staat van onze reisgids (en enkel en alleen daarom ;-)), zijn we ingegaan op zijn aanbieding. Ook karaf twee en drie waren op zijn kosten, hij weigerde om ons te laten betalen (al bleek hij iets later daar toch wat soepeler in te worden…). Deze ‘Rus’ bleek een Uzbeek te zijn die met zijn vrouw en dochter op uitstap is. Hij blijkt behoorlijk Engels te spreken en het wordt best een gezellige avond. We leren o.a. dat in Uzbekistan er standaard Engels, Frans en Duits wordt geleerd, dat hij in de olie-industrie werkt, dat hij één maand weg, één maand thuis is, maar dat hij wel 3000km moet pendelen voor zijn werk (2 dagen trein + helicopter). Hij is katholiek, zij moslima (zoals de meeste Uzbeken). Het is een toffe avond waar hij wat Engelse woorden leert en wij wat Russisch. Tot er op een gegeven moment een struise, zatte Rus binnenkomt die oppikt dat er Engels wordt gesproken. De acteur ‘Dolph Lundgren’ was er niets tegen (je weet wel, die acteur die de tegenspeler was bij één van de Rocky-films, waar Rocky moest vechten tegen de ‘slechte’ Rus), een stuk over de twee meter, zeer breed én handen als kolenschoppen. Gezien zijn Engels zich beperkt tot ‘America bad’ én hij pronkt met zijn kneukels die hij voordien op de muur heeft kapot geslagen, treedt er stilaan een bepaalde maar ongezonde spanning op. De Uzbeken kunnen nog wel bemiddelen,...

Vanuit Moskou reizen we naar Siberië waar we een 6-tal dagen zullen verblijven. Onze uitvalsbasis is de stad Irkutsk, vroeger het ‘Parijs van Siberië’ genoemd en – net zoals heel Siberië – pas tot leven gekomen na de invoering van de Transsiberische spoorlijn. De hoofdactiviteit hier is een driedaagse trekking aan het Baikalmeer. Dat is het diepste én het vijfde grootste zoetwatermeer ter wereld en qua oppervlakte zo groot als België. Omdat ik niet wist hoe het verslag anders te schrijven, heb ik het chronologisch opgebouwd. De verschillende dagen van de trekking worden kort beschreven en vervolgens enkele impressies van de stad Irkutsk én onze homestay. We arriveren in het holst van de nacht in Irkutsk. Plaatstelijke tijd is half vier, maar dat is 6 uur later dan Moskou waar we vertrokken zijn. Dit 6-uur tijdsverschil is in de kleren gekropen en we zijn dus een nacht aan het overslagen. Nu goed, we hebben tijd genoeg om te recupereren, maar zo net voor een zware trekking is dat niet ideaal. Het Baikalmeer ligt op zo’n 70km van Irkutsk, maar de bus vertrekt pas om 15u dus nog tijd genoeg om een eerste indruk op te doen van Irkutsk én de nodige aankopen te doen voor de trekking. Net zoals in Sint-Petersburg en Moskou vind je in Irkutsk ook makkelijk een coffeeshop met gratis wifi, ideaal om nog wat aan de blog te werken en iets te ‘posten’. Door het weinige slapen verloopt de tijd traag, maar om 18u staan we samen met een gids te wachten op de bus. Doordat er geen andere toeristen zijn in deze periode, is Artom (dat is zijn naam) onze privégids. Aardige kerel, maar zonder gemeenschappelijke taal is het moeilijk te communiceren. De bus doet drie uur over 70 km dus...

Van dinsdag 24 september tot zaterdagochtend 28 september brengen we de tijd door aan boord van de befaamde Transsiberische Express, een trein met heel wat historiek. Het is de langste spoorlijn ter wereld en de belangrijkste van Rusland. Van Moskou, door Siberië tot in Vladivostok zou zo’n 9288km zijn. In feite bestaat er niet zoiets als dé Transsiberische Express. Er zijn verschillende Transsiberische treinen en diegenen die wij nemen, is de Baikal (of nummer 4) die tot in Irkutsk, Siberië (onze eerste stop) gaat. De stad was in het tijdperk van het communisme de enige plek waar buitenlanders hun reis mochten onderbreken. Gelukkig zijn de tijden veranderd en mogen wij er elke stop even uit. Elke 3 à 4 uur stopt de trein, hoe lang is aangeduid op het treinschema, maar echt stipt zijn ze niet. En gezien de consequenties van het missen van de trein navenant zijn, is het letterlijk ‘hop on, hop off’. Grappig trouwens, hoe zo net voor elke stop iedereen klaar staat om eraf te springen, snel alle inkopen doet en zich haast om terug op de trein te springen. Afhankelijk van de regio en het tijdstip staan de perrons vol met ‘babouchka’s’ (grootmoeders) die allerlei lokale producten aanbieden. Het blijft gokken, maar meestal is het wel eetbaar wat ze aanbieden. De trein zelf is niet het luxemodel zoals wij ze kennen in België, maar we hadden erger verwacht. Elke stop krijgt elk compartiment een nieuwe lading kolen om ervoor te zorgen dat alles functioneert. Wat helaas niet kon voorkomen dat we de eerste dag al lange tijd zonder water zaten, niet handig als je weet dat er in tweede klasse geen douche aanwezig is, enkel een ijzeren toilet en een lavabo met een kraantje met traaglopend water aan Siberische temperaturen. Gelukkig hebben...

In de nachttrein van Sint-Petersburg naar Moskou hadden we onze coupon gedeeld met Andrei, een Oekraïner die in de hoofdstad leeft. Veel gemeenschappelijke woorden hadden we niet maar ‘we all talk football’ en dus kwam dit thema snel ter sprake. Het is wel eens een verademing om te reizen en mensen tegen te komen die spelers van onze nationale ploeg kennen. Dat was vroeger wel anders. De Engelse Premier League en het feit dat dit overal ter wereld wordt uitgezonden, heeft ongetwijfeld een handje toegestoken. Andrei wist dat het die dag de voetbaltopper was tussen Spartak Moskou en CSKA Moskou, twee van de vijf (!) clubs die in de eerste klasse in Rusland spelen. Spartak Moskou staat bekend als de voetbalploeg van de vakbond en staat momenteel vierde. CSKA Moskou is gegroeid uit het leger en staat voorlopig eerste. Gezien de historiek van beide teams is het dan ook niet verwonderlijk dat ze aartsrivalen zijn. Spartak Moskou heeft eigenlijk nooit een eigen stadion gehad, ze hebben in verschillende stadia van andere teams gespeeld en zelfs ooit op het Rode Plein. Met de komst van het Wereldkampioenschap 2018 zouden ze nu binnenkort wel over een eigen stadium beschikken. Vandaag spelen ze in het stadium van Lokomotiv Moskou. De match was uiteraard al weken uitverkocht en we hadden geen tickets. Maar ik wou toch graag even de sfeer opsnuiven. Zoals bij bijna elke match stonden net voor de ingang een massa mensen tickets te verkopen. Een derby meepikken in Moskou stond hoog op mijn verlanglijstje, maar ik wou niet over mijn budget gaan. Het blijft natuurlijk ‘tricky’ als je tickets van vreemden koopt, maar we hebben het er toch op gewaagd en blijkbaar geluk gehad. Twee Russen van onze leeftijd ongeveer hadden nog twee tickets over en we hebben ze onder...

In Moskou vertoeven we in een ‘home stay’, chiquer woord voor ‘bij lokale mensen thuis’. Eigenlijk best een aangename manier om het leven van de doorsnee Moskoviet te leren kennen. Maar de taal blijft een barrière, ondanks mijn inspanningen om dat Cyrillisch alfabet onder de knie te krijgen. We slapen bij een bejaard echtpaar dat hun living verhuurt aan toeristen. Het appartement zelf is gelegen in één van de grote blokken die in de tijd van het communisme als paddenstoelen uit de grond verschenen. Leuk om er even te vertoeven, minder om er een heel leven te wonen. Onze gastheer, Mister Vladimir, is vriendelijk maar het blijft bizar dat hij telkens wil weten om hoe laat we thuis zullen zijn. En hij staat erop. Lang geleden dat iemand dat nog eens aan ons (gemeend) vroeg ;-). Het metrosysteem in Moskou is fantastisch. Niet alleen is het efficiënt en geraak je er zo ongeveer overal waar je moet zijn. Maar vooral is elk station een ware streling voor het oog. Oorspronkelijk gemaakt als potentiële schuilkelders, zorgen zij er dagelijks voor dat 9 miljoen (sic) Moskovieten zich kunnen verplaatsen. En nee, dat is niet het totaal aantal inwoners van Moskou, dat wordt geschat rond de 15 miljoen, afhankelijk van het aantal illegalen die er rondzwerven. Ik had een serieuze toer voorbereid via googlemaps, alleen spookte de tip van Andrei (de Oekraïner die ons op de nachttrein meegaf dat het vandaag de voetbaltopper Spartak – CSKA Moskou was) nog steeds in mijn hoofd, dus besloten we om toch maar eens te gaan zien, wie weet waren er nog tickets van deze al lang uitverkochte topper… Omdat het zo een fantastische ervaring was, zowel qua sfeer, spel als de totale beleving, heb ik er een apart verslag ‘Fanatieke...

De taxichauffeur zette ons af in één van de hoofdstraten van Sint-Petersburg. Eén poort en drie verdiepingen later, zaten we in het Loft Project ETAGI, een voormalige broodfabriek die omgetoverd is tot een loftcomplex met verschillende gallerijen, exhibitiehallen én een hostel. De bar, het terras en de winkeltjes waren duidelijk ontworpen door architecten, de kamer zelf was iets minder: mini (2m op 4m) en geen raam. Gelukkig maakte de omgeving dat ruimschoots goed. We zullen de komende vier dagen ook heel wat tijd besteden in de bar van dit hostel met gewoon “niks” te doen. Voor de minder goede verstaander: een goed boek, een lekkere pint en snel wifi ;-). Onze hostel, dakterras De gang, tegelijkertijd een exhibitiehal Sint-Petersburg is bekend vanwege haar turbulente geschiedenis én de verschillende kunstschatten die hieruit zijn voortgevloeid. Een bezoek aan de stad zonder een bezoek het wereldbefaamde museum The Hermitage is ‘not done’ en ook wij zijn bezweken aan deze ‘druk’. Het museum bestaat uit verschillende gebouwen en laat zien dat de tsaren het etiquette ‘wereldvreemd’ en ‘megalomaan’ hebben verdiend. Zeer indrukwekkend allemaal, maar we vragen ons toch af waarvoor je 70 kamers van telkens 100 vierkante meter nodig hebt. Je hebt alleszins enkele kuisploegen nodig om alles proper te krijgen, goed voor de economie… . Desalniettemin was het de volle 15 euro waard. The Hermitage The Hermitage Verder hebben we de stad te voet verkend, gemiddeld denk ik dat we zo’n 10km per dag wandelden, dat zou voldoende moeten zijn om wat indrukken op te doen én was tevens een goede voorbereiding voor de trekkings in Siberië en Mongolië. Wat ons opvalt, is dat de stad een hoog ‘Brugge-gehalte’ heeft. Niks tegen Brugge, maar de stroom aan internationale toeristen maakt de stad er nu niet echt ‘authentieker’...

24 september 2013, onze laatste dag in Moskou, tijd om wat indrukken op papier te zetten. Al mag je dit deze keer wel letterlijk nemen. We hebben een notitieboekje en een pen gekocht en zijn volop aan het kribbelen wat we hier beleefd hebben. Binnen enkele uurtjes springen we op de trein naar Irkutsk in Siberië. Dan hebben we wellicht de tijd om wat extra verhalen te typen. Nu zouden we ons willen beperken tot het vertrek en de aankomst in Sint-Petersburg. Als we het vertrek mogen samenvatten in één woord dan is dat ‘hectisch‘. Enerzijds omdat we de voorbereiding wat onderschat hebben én anderzijds dat we uitgebreid afscheid hebben genomen. Een veelzeggend voorbeeld van dat hectische, is dat onze reisverzekering pas afgesloten is de avond voor ons vertrek (nog eens een welgemeende merci aan Wim Dewals van Verzekeringen Miel Dewals in Mechelen, bij deze wat reclame, is verdiend voor de geleverde inspanningen ;-)). Onze vlucht was om 9u20 in Zaventem, maar om iets na 6u waren we al op de luchthaven. Had Magda (mama van An) gekund dan had ze ons vergezeld tot op het vliegtuig (wat uiteraard ook plezant had geweest ;-)).  Wat in de voorbereiding niet evident is, is inschatten wat je allemaal nodig hebt én ervoor zorgen dat de maximale 23kg niet wordt overschreden. Initieel had ik gedacht dat ik twee bagages nodig zou hebben, maar uiteindelijk bleek ik maar 12kg (sic) mee te hebben. De stewardess vond dat persoonlijk weinig voor zo’n lange reis, waarna ik natuurlijk aan het panikeren was omdat ik wellicht het één en ander vergeten zou hebben. Nu 7 dagen later, blijkt gelukkig dat ik niks essentieels heb achtergelaten. Leuke anekdote is dat mijn nicht Katrijn op hetzelfde moment een vliegtuig moest nemen naar Nice....

Afscheid nemen, het is en blijft een vies woord, ook al was het in ons geval een proces van bijna 2 maanden met allerhande afscheidsdrinks- en –etentjes. Hopelijk kan het exotische fruit van de komende maanden de extra kilo’s doen verdampen. Wat mij betreft (Tom), is er toch één heel bijzonder afscheidsfeestje dat ik nog graag even vermeld. Vorige week vrijdag zou ik met een hele hoop vrienden een ‘letste’ gaan drinken in een lokale kroeg. Alles was geregeld en toen ik om half acht ’s avonds rustig aan het wachten was bij mijn ouders op een taxi, werd ik verrast door hard gebonk op de rolluiken. Ik keek uit het raam, zag geen auto staan en gezien ik alleen was, ben ik via de voordeur langs achteren gegaan om te kijken vanwaar dat geluid kwam. Op dat moment werd ik ‘overvallen’ door 6 ‘New Kids Turbo-figuren’, het woord marginaal is dit geval een understatement. Doordat hun kostuums zo levensecht waren, duurde het een tijd vooraleer ik ze herkende. Nu goed, in een vorig professioneel leven, heb ik geleerd om tijdens een overval te doen wat de overvallers vragen. In dit geval betekende dit dat ik mezelf mocht omkleden tot een ‘prins bal marginal’, tenzij jullie een andere beschrijving zouden hebben voor iemand met witte sokken in sandalen, een driekwartbroek van Diadora én een mouwloos fluo groen Hawaï T-shirt ;-). Ik werd geblinddoekt en verplicht om een bestelwagen in te stappen. Zittend op een plastiek stoeltje hebben de 6 New Kids Turbo’s me dan gedurende 45 minuten doorheen allerlei soorten veldwegen meegenomen om uiteindelijk in het dorp verder (sic) te doen uitstappen. Blijkbaar hadden ze een ‘fout’ verrassingsfeestje georganiseerd. De lokale voetbalkantine van FC De Ware Vrienden deed dienst als marginale danszone en het bier...