De Transsiberische Express was een waar avontuur, maar echt erg vinden we het niet om het koude en onvriendelijke klimaat te ruilen voor het tropische. Via een tussenstop in Seoul vliegen we naar Nadi in Fiji. Helaas hebben we maar 2u in Seoul, net genoeg om te beseffen dat hun luchthaven één van de meest impressionante is die we ooit gezien hebben. Zuid-Korea komt bij op ons ‘to do-lijstje ;-). Op de vlucht zitten twee grote groepen Fijianen. De éne groep maakt deel uit van het leger van Fiji en heeft er net een VN-missie opzitten van één jaar in Irak. De andere is een professionele dansgroep die de wereld rondtrekt om Fiji cultureel te vertegenwoordigen. Het valt meteen op dat bijna alle mannen (en de meeste vrouwen) bijzonder struis gebouwd zijn, we snappen al waarom ze zo goed zijn in rugby. De dansgroep zal net zoals ons, bijna twee uur moeten wachten op hun ‘pick-up’ en dat geeft tijd om elkaar te leren kennen. Enkele weken later zal dat zorgen voor een bijzondere ervaring… Eens geland op Fiji kon de tegenstelling met de voorbije weken niet groter zijn. De zon straalt, een lokaal bandje verwelkomt alle toeristen en iedereen is supervriendelijk. Russen zouden zich onmiddellijk om hun ongemak voelen. Zelfs de gebruikelijke securitycheck verloopt hier plezierig. De dame die ons controleert, is aangenaam verrast dat we uit België komen. Ze heeft er familie wonen en wisselt meteen haar facebook-account uit. Dat dat gesprek 15 minuten duurt, dat de rest moet wachten en dat het eigenlijk niks te maken heeft met een controle, doet hier niets ter zake. Ook dat is een typisch element van Fiji, ‘Fiji-time’ genoemd. Het komt erop neer dat ze hier niet streven naar efficiëntie en dat de definitie van...

Vannacht speelden de Rode Duivels hun cruciale wedstrijd in en tegen Kroatië en ik had er veel voor over om daar getuige van te zijn. Uit ervaring weet ik dat het in het buitenland niet evident is om zulke events live te volgen. Je zou denken aan een Ierse pub, maar elk voetballand speelde die avond een belangrijke match. Daarenboven is Belgisch voetbal nu niet bepaald iets waar veel volk op afkomt (hoewel dat stilaan aan het veranderen is). Ik had er niet beter op gevonden om onmiddellijk na het inchecken in onze hostel een mailtje te sturen naar de Belgische ambassade met de vraag of zij meer informatie hadden. Tot mijn verbazing had ik binnen de vijf minuten een antwoord met zelfs een pdf-document. Blijkbaar zijn er Belgische cafés in Bejing (dankzij onze bieren) en één daarvan, Beermania, zond de match integraal en live uit op een groot scherm. Mijn ogen begonnen meteen te ‘glintseren’. An was te uitgeput en dus vertrok ik rond 23u alleen met de taxi. Het was ‘slechts’ een kleine 15 km (en nog steeds in het centrum). Ik had het personeel in onze hostel gevraagd om het adres te vertalen naar Chinese karakters want ons geschrift verstaat de meerderheid niet. Dat én een gedownloade googlemaps-kaart zorgde ervoor dat ik een half uur later in Beermania was. De kroeg zat afgeladen vol, deels met de (iets rijkere) locals, deels met expats. Aan de truitjes te zien, waren er heel wat Belgen. Ik leerde meteen dat niet alle Chinezen wisten hoe er bier wordt gedronken in België. Voor mij zat een groepje jonge Chinezen die net hun volgende Hoegaerden van 5 liter (!) bestelden. Vervolgens schepte iedereen het eigen glas vol uit de emmer van 5 liter. Bizar, maar de brouwerij zal ongetwijfeld niet klagen. Zoals elke...

Van Ulaanbaatar tot Bejing hebben we terug de ‘officiële’ Transmongolische Express. En dit keer is de coupé niet alleen voor onszelf (dat geluk kon niet blijven duren), maar delen we het met twee Nederlanders, Niels uit Nijmegen én Louise uit Amsterdam. Iets verder zit nog een jong Nederlands koppel, Fiona & Joran, en de komende 1,5 dag zullen we vaak met ons zessen de tijd doorbrengen. Alle België-Holland vergelijkingen en grappen passeren de revue. Ons volgend bezoek in Nederland bestellen we zeker een ‘patatje oorlog’ en noemen we de politie ‘wouten’ of ‘juten’. Maar het waren leuke gesprekken en het was een tijd geleden dat we nog eens Nederlands konden praten (met anderen wel te verstaan ;-)). Ondertussen vliegen de schitterende landschappen ons voorbij. Net buiten Ulaanbaatar waren dat nog sneeuwlandschappen, maar langzaam maar zeker stijgt de temperatuur en wordt het landschap gevarieerder en kleurrijker. De grensovergang met Rusland was bizar vanwege alle administratie en het nors gedrag van de politie, maar die van China met Mongolië kan ook tellen. Elke trein die vanuit Mongolië China binnenrijdt, staat een aantal uren stil omdat… alle onderstellen moeten vervangen worden. We wisten dit uiteraard op voorhand, maar het blijft een bijzonder schouwspel. De sporen in China zijn niet zoals in de meeste landen en dus dienen er voor elke trein aparte onderstellen te worden voorzien. Deze worden verwisseld in een schuur en vanuit de ramen kunnen we volgen hoe dat juist in zijn werk gaat. Ik heb een stukje kunnen filmen, indien geïnteresseerd: Rond de middag arriveren we in Bejing, we hebben er nu een treinreis van iets meer dan 7000km opzitten en hoewel het een leuk avontuur was, willen we nu graag de trein even vermijden. Het is een zonnige dag en we zijn meteen onder de indruk. We kunnen ook...

Mongolen zijn nomaden en dat betekent dat ze snel van de ene plaats naar de andere moeten kunnen trekken. Bijgevolg slapen ze in tenten, zogenaamde gertenten, traditionele vilten tenten, eenvoudig in elkaar gestoken. Alles speelt zich af in één ruimte die afwisselend dient als woonkamer, slaapkamer en/of keuken.  Kort filmpje om een indruk te geven: In onze gertent is geen elektriciteit, noch water. De vraag waar het toilet was, krijgt als kort maar veelzeggend antwoord: “overal”. Wetende dat het op dit moment rond het vriespunt is (overdag) betekent dit dat er wellicht niet veel zal getreuzeld worden als ‘de handen moeten gewassen worden’. Het leven in en rond de gertenten doet wat terugdenken aan de verhalen van bij ons, maar dan van enkele generaties terug. Net zoals toen bij ons, wordt alles beheerst door de seizoenen. In de zomer worden koeienstronten gedroogd die dan in de wintermaanden dienen als verwarming en als energiebron om de maaltijden te prepareren. Het leven is hier hard én over de discriminatie van de vrouw wordt hier niet gediscussieerd. De vrouw zorgt voor de kinderen en als ze gekookt heeft, wacht ze met eten tot iedereen klaar is en alles is opgeruimd. Niet lang geleden hadden wij bij ons een vergelijkbaar rollenpatroon, nu al iets minder (zonder waarde-oordeel ;-)). Wat me fascineerde was hoe je in hemelsnaam een partner kan vinden als je zo afgelegen woont. Het antwoord van de gids: “heel simpel, op het zelfde moment dat er een jongen geboren wordt, wordt er ergens in de buurt (in één van de andere gertenten dus) een meisje geboren.” Fascinerend toch en vooral veel eenvoudiger ;-). Dat de opvoeding van de kinderen hier heel wat losser is dan in het Westen, hoeft wellicht geen betoog. Veel pedagogische discussies zullen hier niet plaatsvinden, maar een kind van 3...

Mongolië is een gigantisch land met meer dan 8000km landgrenzen én met 2,7 miljoen inwoners slechts beperkt bevolkt. Als je dan nog weet dat 40% van de totale populatie in de hoofdstad woont, weet je dat het merendeel van dit land zeer desolaat is. Mongolië is ook het land van Genghis Khan en van het paard. Wat dat laatste betreft, is er zelfs een Mongoolse uitdrukking: ‘a man without a horse, is like a bird without wings.’ Ondanks de beperkte ontwikkeling is het land rijk aan mineralen. Zo rijk zelfs dat er heel wat landen staan te springen om een deel van de overvloed aan koper, goud en steenkool te kunnen ontginnen. Voorlopig houdt de Mongoolse regering elk land ver weg van hun ‘rijke’ gronden. Als reden hiervoor geven ze een aantal recente voorbeelden waar exploitatie van mineralen geleid heeft tot meer corruptie en een grotere verdeeldheid tussen arm en rijk. Rara, welk land zou dat kunnen zijn? Doorheen de geschiedenis van Mongolië heeft Rusland een belangrijke rol gespeeld en de invloeden zijn nog steeds duidelijk zicht- en voelbaar. Vooral de gebouwen en pleinen in de hoofdstad stralen nog een ‘USSR-gevoel‘ uit. Toch heeft het communistische denken plaatsgemaakt voor een nationalistisch gedachtengoed. Weliswaar met Westerse invloeden. De jeugd mag dan voornamelijk ‘Mongolië-gericht’ zijn, maar het weerhoudt hen niet om met Westerse kledingsmerken en met een iPhone te gaan eten in de McDonalds. Het voordeel van reizen met de trein is dat je een goed beeld krijgt van de verschillende landschappen. In het noorden van Mongolië (en dus aan de grens met Rusland) vind je vooral toendra en steppe. Het midden is bergachtig én het zuiden is woestijn (Gobi-woestijn). Het verschil tussen stad en platteland is moeilijk duidelijker dan hier. 40% woont weliswaar in de hoofdstad, maar het merendeel daarvan zijn nomaden die...

Twee weken Rusland was genoeg om een indruk te krijgen, maar was ook genoeg qua Russiche (on-) vriendelijkheid. Tijd om naar Mongolië vertrekken. Dit keer nemen we niet de Transmongolische trein (nr. 4) maar een lokale dagtrein met nummer 362. Hoe hoger het getal, hoe minder comfort en dat blijkt al snel. De gemiddelde snelheid zal hier ook zakken naar zo’n 70km/uur. 1,5 dag zal de rit naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, duren. Net zoals de rit naar Irkutsk hebben we het geluk dat we met ons tweeën zijn en de coupé dus niet hoeven te delen. Het gebrek aan comfort wordt ruimschoots gecompenseerd door het obsessieve kuiswerk van onze Provodnika (conducteur). We willen niet in clichés vallen, maar de vorige Provodnik was een (Chinese) man en hij was duidelijk niet het ‘alles moet mooi en ordelijk zijn-type’. Onze Provodnika is de ganse dag bezig met poetsen, er is zelfs WC-papier, iets wat al lang buiten ons verwachtingspatroon lag. De landschappen die we passeren bestaan uit toendra en steppe en zijn wederom adembenemend. Alles verloopt vlot tot aan de grens met Mongolië. We waren al gewaarschuwd dat de grensovergang geen sinecure zou zijn, zeker niet met de dagtrein en dat bleek allerminst overdreven. Aan de Russische zijde heeft het hele gebeuren zo’n 5 uur tijd gekost. Minstens 3 keer moesten we ons paspoort laten zien, vervolgens dienden we 2 uur de trein te verlaten en nadien werd onze coupé minstens 4 keer binnenstebuiten gekeerd, van drugshonden tot brute Russische douane-ambtenaren. Ik vraag me toch af hoe het met de gemiddelde motivatie gesteld is van de Russen, ik vrees dat ze zich daarover geen vragen stellen, het is misschien maar te hopen ook. 20 kilometer verder herhaalde het fenomeen zich, al was het gemiddelde ‘bruutheidsgehalte’ van de...

Rusland is niet meer weg te slaan in het nieuws en sinds 2000 is de tandem Poetin – Medvedev aan de macht. Ze hebben ervoor gezorgd dat er een redelijke economische stabiliteit is in het land en dat grote events zoals de Olympische Winterspelen (Sochi 2014) én het wereldkampioenschap voetbal (2018) naar Rusland komen. Er is ook bijzonder snel heel wat rijkdom gecreëerd (althans voor een aantal mensen). Mooi voorbeeld daarvan is dat Moskou het grootst aantal miljardairs heeft ter wereld. Helaas is er ook een andere kant van het verhaal. Als je hier wil ‘vooruitgaan’, zal je moeten leven volgens de regels van het ‘systeem’, veel ruimte voor andersdenkenden is er niet altijd. Daarnaast zijn er heel wat vragen rond mensenrechten en corruptie. En ondanks dat er 160 verschillende nationaliteiten rondlopen in Rusland, kan het land bezwaarlijk tolerant genoemd worden. Extreem nationalisme is een groot probleem. ‘Russia for Russians’ is een slogan waar een groot deel van de bevolking zich in vindt. Twee weken hebben we hier vertoefd, mooi verdeeld tussen het Westen en het Oosten. En hoewel we voornamelijk in steden hebben gezeten, beginnen we stilaan wat terugkerende kenmerken vast te stellen. Hieronder proberen we er een aantal weer te geven. Het is en blijft uiteraard een momentopname, maar sommige zaken zullen jullie wellicht niet verrassen: Omgangsvorm: de enige ontmoetingen met Russen die wij ervaren hadden, was op vakantie en die waren eerder negatief. We kennen allemaal de verhalen van de Russen die op hotel voorbij steken in de rij, hun bord voor de vierde keer volledig volscheppen en dan maar één hap eten en de rest laten staan. We hadden gehoopt om een ander beeld te krijgen, maar helaas werd dit door de grote meerderheid bevestigd. Uiteraard en gelukkig waren er uitzonderingen: mensen die wel vriendelijk teruggroeten, maar het...