Het is geweten dat de Kiwi’s (inwoners van Nieuw-Zeeland) zeer vriendelijk zijn, maar hun enthousiasme en positivisme is iets wat je nog zelden aantreft in Europa. Een mooi voorbeeld is de WK voetbalmatch Nieuw-Zeeland – Mexico. Twee weken geleden hadden we op de valreep tickets kunnen kopen voor de baragewedstrijd. De winnaar van deze matchen (heen – terug) zou onze Rode Duivels mogen vergezellen op het wereldkampioenschap. Er stond dus wat op het spel en we waren dan ook content dat we de tickets hadden kunnen bemachtigen. Helaas is de nationale ploeg van Nieuw-Zeeland een bende amateurs (ook letterlijk te nemen) en gingen ze in Mexico met 5-1 de boot in. Weg spanning dus. In Wellington (en dus de match die wij gezien hebben) kwamen ze al snel 0-3 achter. Europeanen waren – als ze al hadden komen opdagen – vertrokken, maar hier bleven de ‘All Whites’ (supporters) achter hun ploeg staan. Bij een 0-3 stand (en met de heenwedstrijd dus 1-8) kregen ze een penalty, wat een ambiance in het stadium. Het leek alsof ze nog konnen winnen. Tot overmaat van ramp missen ze die penalty dan nog en dan verwacht je een gigantisch fluitconcert (het was echt een gepruts), maar tot mijn verrassing werd er niet gevloekt en werden de spelers niet uitgefloten. Meer nog, de All Whites begonnen plotseling terug te zingen. En helemaal op het einde werd hun enthousiasme dan beloond door een tweede penalty die wel benut werd. Voor diegenen die willen zien hoe de All Whites reageren wanneer ze scoren en nog ‘maar’ 6 goals moeten maken, een kort filmpje: Anyway, de eindscore werd 2-4 (en dus 3 – 9), maar niemand ging ongelukkig naar huis. Het leek zelfs of de twee gemaakte doelpunten reden was om te feesten....

5 à 6 weken zullen we in Nieuw-Zeeland vertoeven, een land dat meestal wordt uitgedrukt in superlatieven en waar velen van ons al lang van dromen. Maar toch was het even wennen toen we de tropische temperaturen van Fiji inwisselden voor een regenachtige 15 graden in Auckland. De eerste dagen hebben we het zelfs koud gehad, een mens went blijkbaar snel aan bepaalde omstandigheden. Onze tijd verdelen we gelijkmatig tussen het Noorder- en het Zuidereiland. Hieronder kan je de reisweg zien die we hebben afgelegd op het Noordereiland. Onze eerste bestemming, Auckland staat in de top 3 van meest kwaliteitsvolle steden en maakt het een ideale startplaats om Nieuw-Zeeland te leren kennen. De ligging van Auckland is zeer bijzonder. Enerzijds ligt de stad tussen de Pacifische Oceaan en de Tasmanzee, de ene mondt uit in de andere. Maar nog fascinerender is het feit dat de stad (en eigenlijk een groot deel van het Noordeiland) gebouwd is op en tegen vulkanen. Auckland telt meer inwoners dan Brussel, maar voelt toch veel ‘kleiner’ aan. Het is ook gek voor ons om na zoveel weken terug in een ‘Westerse’ stad rond te lopen. Terug coffeeshops, terug cinema’s, terug grote gebouwen, terug mensen die zich houden aan regels… . Vijf dagen zullen we hier doorbrengen, maar het ritme ligt laag, ongetwijfeld zit Fiji daar voor iets tussen. De “coast to coast walk” is een wandeling van 16km die vertrekt aan de Tasmanzee en die via de belangrijkste attracties eindigt aan de haven van Auckland. Onderweg passeer je o.a. One Tree Hill, ooit nog bezongen door U2. Een trip met de ferry naar Devonport en een etentje met het Britse koppel Riyan en Allie (leren kennen op Fiji) later, vertrekken we zuidwaarts naar Rotorua. Rotorua is een klein toeristisch stadje in een gebied met bijzonder veel...

Wie aan Fiji denkt, denkt aan witte stranden, blauwe zeeën, lachende gezichten, kannibalisme, rugby, kokosnoten en palmbomen en dit is (gelukkig – op dat kannibalisme na…) ook wat je krijgt. Maar er zijn nog wel meer karakteristieken van deze bizarre eilandengroep. Een kort overzicht, zoals steeds een combinatie van hetgeen we gezien én gelezen hebben. Fiji is een archipel, bestaande uit 332 eilanden waar er zo’n 105 van bewoond zijn. Met al het water tussen de eilanden omslaat het land een gigantisch gebied van 1,5 miljoen vierkante km, maar slechts 18000km is bewoond. Alles speelt zich af op het hoofdeiland, waar ook de hoofdstad Suva (en ¾ van de bevolking) zich bevindt. De Westelijke eilanden (Mamanuca- en Yasawa-eilanden) zijn de plek waar de meeste toeristen neerstrijken. Het Oosten en Noorden zijn moeilijk bereikbaar en dus ook (gelukkig) minder bezocht. En hoewel je het niet meteen zou denken, is dit land allesbehalve stabiel. Niet in het verleden, noch in het heden. De bijnaam van Fiji is ‘coup coup-land‘ wat wijst op de verschillende staatsgrepen die hier hebben plaatsgevonden na de onafhankelijkheid sinds 1970. De laatste staatsgreep dateert nog maar van 2006. Aan de basis van deze instabiliteit ligt één vraag: “Wie zijn de ‘echte’ Fijianen en wie mag ‘profiteren’ van de daarbij horende rechten”. Er zijn immers twee grote groepen die hier leven. Enerzijds de Fijianen die – omdat ze hier altijd gewoond hebben – ook de grootgrondbezitters zijn en anderzijds de Indo-Fijianen, die vanaf 1870 vanuit India naar hier zijn gevoerd om op de suikerplantages te werken en die na een termijn van 3 à 5 jaar in Fiji konden blijven wonen. Qua mentaliteit zijn de verschillen overduidelijk. De Fijiaan is de immer lachende, speelvogel die zich nooit laat opjagen (Fiji-time!). De Indo-Fijiaan daarentegen is de typische Indische ondernemer die geen kans onbenut laat om...