Na ongeveer zes weken Nieuw-Zeeland is het tijd voor iets nieuws. Rond 18 december worden we verwacht in Indonesië, waar Katelijn & Maarten en een hoop vrienden ons zullen vervoegen. Maar bij het zoeken naar een vlucht blijkt dat vliegen naar Jakarta ons goedkoper uitkomt door over Sydney te vliegen dan rechtstreeks vanuit Nieuw-Zeeland. Dit moest ons geen twee keer voorgesteld worden! Sydney, here we come. Bij de voorbereiding hebben we al lang door dat Sydney gigantisch is. Het is dan ook de grootste en oudste stad van Australië en telt als regio meer dan 4,5 miljoen inwoners. Sydney is één van de meest geliefde en leefbare steden ter wereld en wij kunnen daar alleen maar met akkoord gaan. Sydney heeft het gewoon allemaal: een zonnig klimaat, een hippe waterfront, vriendelijke bewoners, goudgele stranden, bergen, trendy bars, restaurants en coffeeshops op elke hoek van de straat, ontelbare shoppingcenters en winkelstraten (een echt shoppingparadijs voor de liefhebber :-)), grote parken, een prachtige skyline, etc. Wij zijn fan! Jammer dat het wat ver van België ligt ;-). Het begon echter allemaal minder rooskleurig bij aankomst… Na het overslagen van een nacht door de uren van de vlucht moeten we ook nog eens meer dan 1,5u aanschuiven aan de paspoortcontrole. Hun nieuwe systeem (verdeling tussen paspoorten van Angelsaksische landen en al de rest) staat duidelijk nog niet op punt. Onze hostel blijkt ook erg crapy te zijn (wat een dure stad!) met incompetent personeel en feestende backpackers, mààr met een geweldige ligging naast het centraal station, waardoor we de hele stad en haar verschillende buurten met de trein (met een netwerk dat perfect geregeld is) kunnen verkennen. Onder het motto van Tom ‘We all talk football‘ kunnen we natuurlijk niet anders dan ook het Australische voetbal verkennen. Zeker in Sydney, waar Alessandro Del Pierro...

Het voelt vreemd aan om dit verslag te schrijven. Normaal gezien heb ik enkele bladzijden met aantekeningen waar ik probeer één verhaallijn in te krijgen. Nu heb ik nauwelijks een halve bladzijde met kribbels. Nochtans is de natuur op het zuidereiland één van de mooiste die ik ooit gezien heb, ik kan verstaan waarom films à la ‘The Hobbit’ en ‘The Lords of  the Ring’ hier zijn opgenomen. Ook hebben we hier het geweldige gezelschap gekregen van Margaux en Steven waarmee we veel lol hebben gemaakt. Deze laatste 2,5 weken voelden aan als een soort ‘vakantie in de vakantie’. De voorbije weken hebben we sober geleefd, maar met vieren was dat anders, geen enkel lokaal bier is onaangetast gebleven… . Het deed ook deugd om na 2,5 maanden nog eens leuke gesprekken te hebben met bekenden (en in het Nederlands). Om een goede indruk te krijgen van het zuidereiland zijn lange busritten onvermijdelijk, gemiddeld 6u per rit. Maar hoewel zo’n ritten anders vaak saai durven te zijn, geven de uitzichten je hier geen kans om je te vervelen. Hier enkele foto’s van wat ik bedoel: Met de ferry varen we vanuit Wellington (noordereiland) richting Nelson, een klein kuststadje bekend vanwege de talrijke microbreweries en het grootst aantal zonuren per jaar. Het eerste hebben we in overvloed gevonden, het tweede hebben we gemist. De eerste week op het zuidereiland regende het voornamelijk. Niks mis mee, maar iets minder om mooie foto’s te nemen ;-). Twee vermeldenswaardige activiteiten hier: Abel Tasman National Park en de ‘hereniging’ met Margaux & Steven. Steven had voor mij een T-shirt van de rode duivels bij en dat is genoeg om vanaf nu als mijn persoonlijke held door het leven te gaan ;-). 3 dagen en een busrit van 9u later arriveren...