Gerelateerde berichten
Nieuw-Zeeland, Zuidereiland: over bergen en bier…
Het voelt vreemd aan om dit verslag te schrijven. Normaal gezien heb ik enkele bladzijden met aantekeningen waar ik probeer één verhaallijn in te krijgen. Nu heb ik nauwelijks een halve bladzijde met kribbels. Nochtans is de natuur op het zuidereiland één van de mooiste die ik ooit gezien heb, ik kan verstaan waarom films à la ‘The Hobbit’ en ‘The Lords of the Ring’ hier zijn opgenomen. Ook hebben we hier het geweldige gezelschap gekregen van Margaux en Steven waarmee we veel lol hebben gemaakt.
Deze laatste 2,5 weken voelden aan als een soort ‘vakantie in de vakantie’. De voorbije weken hebben we sober geleefd, maar met vieren was dat anders, geen enkel lokaal bier is onaangetast gebleven… . Het deed ook deugd om na 2,5 maanden nog eens leuke gesprekken te hebben met bekenden (en in het Nederlands).
Om een goede indruk te krijgen van het zuidereiland zijn lange busritten onvermijdelijk, gemiddeld 6u per rit. Maar hoewel zo’n ritten anders vaak saai durven te zijn, geven de uitzichten je hier geen kans om je te vervelen. Hier enkele foto’s van wat ik bedoel:
Met de ferry varen we vanuit Wellington (noordereiland) richting Nelson, een klein kuststadje bekend vanwege de talrijke microbreweries en het grootst aantal zonuren per jaar. Het eerste hebben we in overvloed gevonden, het tweede hebben we gemist. De eerste week op het zuidereiland regende het voornamelijk. Niks mis mee, maar iets minder om mooie foto’s te nemen ;-). Twee vermeldenswaardige activiteiten hier: Abel Tasman National Park en de ‘hereniging’ met Margaux & Steven. Steven had voor mij een T-shirt van de rode duivels bij en dat is genoeg om vanaf nu als mijn persoonlijke held door het leven te gaan ;-).
3 dagen en een busrit van 9u later arriveren we met zijn vieren in Franz Josef, een bergdorpje met 320 inwoners vlak naast de Franz Josefgletsjer. Uiteraard is de gletsjer de attractie in de regio en dus hadden we beslist om een ‘helihike’ te boeken. Dat zou betekenen dat we door de helicopter bovenop de gletsjer zouden worden gedropt om daar – met aangepaste schoenen en kledij – een wandeling te maken op het ijs. De goede verstaander heeft al lang door dat ‘zou’ betekent dat het spel niet is doorgegaan. Tot 5 keer toe is de trip geannuleerd wegens slecht weer. Jammer maar helaas. Het voordeel is wel dat we nu weten welke verschillende soorten alcohol ze schenken in Franz Josef ;-).
Gelukkig zit er waarheid in het spreekwoord ‘na regen komt zonneschijn’ en vanaf Queenstown veranderde regen, bewolking en 12 graden in zon, zon, zon en meer dan 25 graden. Al moesten we daarvoor eerst de meest bochtige busreis ooit ervaren. Rechte stukken weg zijn op het zuidereiland eerder zeldzaam en eigenlijk is het nog het best te vergelijken met constant door de Alpen rijden. Met geweldige uitzichten en gevoelige magen als gevolg.
Queenstown zelf kan qua setting moeilijk overtroffen worden. Langs een prachtig meer (Wakatipumeer) met het gebergte The Remarkables op de achtergrond (bekend van zowel ‘The Lords of the Ring’ als ‘The Hobbit’). In de winter een populair skigebied maar nu, in volle lente, geliefd als wandelgebied. Ook wordt Queenstown ‘the adventure capital of the world’ genoemd. Je kan het niet bedenken of het wordt hier georganiseerd. Bungeespringen is hier 25 jaar geleden uitgevonden. Steven had bungeejumpen al langer op zijn ‘to do-lijstje’ staan en 180 dollar later had hij zijn certificaat. De setting was wel de moeite. An en ik hebben even getwijfeld of we ook één van die adrenaline-toestanden zouden doen, maar het meeste hadden we ooit al gedaan en de hoge prijzen hebben ons toch overtuigd van het tegendeel. Skydiven blijft op mijn ‘bucketlist’ staan, maar als ik moet kiezen tussen een val van 60 seconden of twee weken extra Indonesië is de keuze niet moeilijk.
Vlakbij Queenstown is nog een andere topattractie in Nieuw-Zeeland, nl. Milford Sound, de bekendste fjord in Fiordland National Park. We waren al erg verwend qua natuur, maar wat we hier gezien hebben, was – hoe mogelijk – nog impressionanter. De foto’s spreken voor zich:
Vier dagen én een busrit naar de Oostkust later belanden we in Dunedin, een studentenstad met een typische Schotse uitstraling (Dunedin is de Keltische naam voor de Schotse hoofdstad Edinburgh). Het stadje ligt net naast Otago Peninsula, bekend vanwege vele beschermde dierensoorten. Verrijkende ervaring om zeehonden, -leeuwen, pinguïns en albatrossen in hun natuurlijke habitat te spotten.
Dunedin zou ook de laatste stop zijn vooraleer we afscheid moeten nemen van Margaux en Steven. En in een studentenstad vol met lokale microbreweries kan dat niet anders dan met een kroegentocht. Voordeel van Belg zijn, is dat elke kroegbaas de nodige uitleg geeft over zijn ‘voorraad’, al was dat in de laatste kroeg eigenlijk niet meer nodig ;-).
Onze laatste bestemming in Nieuw-Zeeland is Christchurch. Hoewel het de grootste stad is op het zuidereiland is Christchurch vooral bekend vanwege de aardbevingen in 2010 en 2011. Zeker die laatste kon toen tellen, 165 mensen dood en 800 historische gebouwen verwoest. De effecten zijn tot op vandaag zeer zichtbaar. Het hele centrum is één bouwwerf. Wel een mooi voorbeeld van ‘creativiteit in crisis’. Zo zijn de verschillende shops van het winkelcentrum na de laatste aardbeving moeten uitwijken naar zelf geplaatste containers wat er nu voor gezorgd heeft dat dit een hele hippe buurt is geworden (weliswaar in containers).
Na 5,5 week Nieuw-Zeeland is het stilaan tijd geworden voor iets nieuws. We verheugen ons op Indonesië, maar eerst nog een weekje Sydney, ze voorspellen er 27 graden…
Voor meer foto’s over het Zuidereiland, klik op onderstaande foto:
