Gerelateerde berichten
Kathmandu Valley Rim Trek
5 dagen over de kam van de Kathmandu Vallei in Nepal en door the Central Hills, spectaculaire uitzichten op de terrassen, kleurrijke gebedsvlaggen en af en toe een glimp van de machtige Himalaya’s. Kilometers op en neer, in het bijzijn van Uzol, onze superprofessionele gids. Een ideale voorbereiding op de langere trek door de Himalaya’s.
Eerder toevallig kiezen we Nepal als volgende bestemming en pas in het vliegtuig halen we onze reisgids boven. Het land wordt omschreven als ‘divers en magisch’ en dat is voor ons genoeg om meteen te gaan voor een visum voor drie maanden. Aangekomen in Kathmandu, de hoofdstad, beseffen we pas hoe onvoorbereid we zijn. Enerzijds hebben we totaal geen kledij die dit land waardig is. De laatste maanden hebben we rondgesloft in een korte broek, T-shirt en flip-flops. Niet meteen de uitrusting om de Himalaya’s mee te temmen. En anderzijds heeft de vier maanden ‘zon, zee, niets doen en strand’ ook niet meteen een goeie conditie opgeleverd. Iets wat blijkbaar wel wordt verwacht (dixit de reisboeken) als je meerdaagse trekkingen onderneemt in de bergen :-).
Het eerste probleem is gelukkig snel opgelost. De wijk waar wij verblijven Thamel, staat bekend voor uiterst goedkoop trekkingsmateriaal. Zelden echt of stevig, maar voldoende om ons verder te helpen. En twee dagen shoppen en 134 dollar later zien we eruit als ervaren bergbeklimmers (inclusief twee nieuwe rugzakken van ‘the North Face’ – al kan dat in dit geval even goed ‘the South Face’ geweest zijn…). Om toch enigszins conditioneel terug beter in orde te zijn, beslissen we om een vijfdaagse trekking over de kam van de Kathmandu Vallei te doen, door ‘the Central Hills’ als opwarming. Met een gids, zodanig dat we hem kunnen uitvragen ter voorbereiding voor onze ‘echte’ trekking in de Himalaya’s.
Een gids boeken, is altijd een gok in Nepal. Dikwijls hebben ze weinig ervaring en spreken ze nauwelijks Engels. Onze gids, Uzol, was echter een grote uitzondering. Niet alleen was hij vlekkeloos in Engels, ook was hij een gepassioneerd bergbeklimmer (het type dat na een trekking met toeristen terug de bergen inkruipt), maar vooral was hij super professioneel en een nuttige informatiebron (voor diegenen die willen: 0977 9801078089 of sulav.uzol@gmail.com).
Omdat een gids niet goedkoop is, beslissen we om wat geld te sparen door geen taxi maar een lokale bus te nemen. We hadden al gelezen dat het nemen van een lokale bus een attractie op zich was en we kunnen de reisgidsen alleen maar gelijk geven. Voor de snelheid moet je het niet doen. Over de 14 km tot de start van de trekking hebben we 1u30 gedaan. Elke 100 meter stopt de bus en stappen er mensen op en af. Alle lokale bussen hebben een soort ‘shuffle’ op hun radio waardoor 30 seconden Metallica wordt afgewisseld met Nepalese rap om dan 20 seconden later te vervallen in een lokale cover van Bryan Adams. Gelukkig staat het zodanig luid dat niemand moet vragen om het harder te zetten :-)… .
Gewapend met een rugzak van 12kg zouden we de eerste dag ‘maar’ 4,5u wandelen, helaas 4u omhoog en meer dan 1200m stijgen. Niet bepaald een ‘walk in the park’ voor ons op dit moment. Maar de schitterende verzichten op allerlei terrassen (Shivapuri National Park) en de veelvoud aan kleurrijke gebedsvlaggen deden ons het gebrek aan conditie even vergeten.
De eerste nacht werden we meteen geconfronteerd met hoe ‘basic’ een hotel in de bergen kan zijn. Water, elektriciteit, sanitair, een matras waar je durft op liggen, ruimte en warmte zijn wel degelijk luxe-producten op een bepaalde hoogte en dus niet of nauwelijks bestaande. En van wat we gelezen hebben, zijn dit soort ‘hotels’ nog luxueus te noemen in vergelijking met wat we gaan zien op onze trekking in de Himalaya’s. Dat belooft…
Na 18km op en neer komen we uitgeput aan in Nagarkot. Een lauwe douche, een slapeloze nacht (wegens zatte Nepali, dzjeezus die kunnen lawaai maken…) en een fantastisch ontbijt later zijn we weer onderweg voor dag drie naar Dhulikhel. Onderweg zijn we getuige van hoe snel het weer kan keren. In nauwelijks een aantal seconden daalt de temperatuur van een zonnige 27 graden naar een regen- en windachtige 12 graden. Gelukkig kan het ook even snel weer omkeren en de verzichten die we vandaag voorgeschoteld krijgen, zijn bij de mooiste die we tijdens deze reis al gezien hebben. Over de bergkam, met zicht op de kleurrijke valleien en in de achtergrond de besneeuwde toppen van de Himalaya’s, alsof ze geprojecteerd worden. Adembenemend en dit allemaal zonder ook maar één toerist te zijn tegengekomen.
20km verder eindigen we, moe maar voldaan, in een homestay bij een lokale familie. Fascinerend om te zien hoe zij hun dagen doorbrengen. Leuke ervaring, zeker gezien het uitzicht op de zonsondergang vanop het dakterras.
De vierde dag gaat door heuvelachtige naaldbossen, vol met piknikkende locals en geflankeerd door duizenden kleurrijke gebedsvlaggen. De voorbijvliegende adelaars zijn nauwelijks te tellen. Via een indrukwekkend klooster komen we aan in het heilige Boeddhistische plaatsje Namo Buddha. Boeiend om te zien hoe de lokale bevolking hun geloof betuigt. Lourdes is er niks tegen… .
De laatste dag gaat richting Panauti, één van de culturele hoogtepunten in the Central Hills (wat betreft Newari-cultuur). De landschappen onderweg zijn nog het best te vergelijken met de beelden uit de oorlogsfilm ‘Saving Private Ryan’. Over veldwegen door kleine dorpjes met bouwvallige woningen. Letterlijk 70 jaar terug in de tijd. Het stadje Panauti zelf lijkt ook weggeplukt uit een filmset. Nog meer vleugjes ‘echt Nepal’.
Enkele momo’s (soort dumplings, traditioneel gerecht) en een hobbelige busrit later, arriveren we terug in Kathmandu. Een bijzonder geslaagde trip en ik denk dat we klaar zijn voor ‘het grotere werk’. Eerst nog Nepalees Nieuwjaar vieren in Bhaktapur…
Voor meer foto’s van Kathmandu en onze vijfdaagse trek, klik hieronder:
Dit blogbericht kwam mede tot stand dankzij:
