Gerelateerde berichten
Buenos Aires voor gevorderden…
Buenos Aires, meer dan tango, vlees en wijn. Over de nood aan betogingen, bijzondere jobcreatie en terugstappen in de tijd…
Twee maanden in Buenos Aires is voldoende om achter de oppervlakkige laag van tango, vlees en wijn te kunnen kijken (hoewel we absoluut niks tegen vlees en wijn hebben :-)…). Ik zou kunnen schrijven over waanzinnige taxichauffeurs, over hun afkeer van de Falkland-oorlog, over hoe gedisciplineerd ze kunnen wachten in een rij (terwijl discipline niet bepaald hun sterkste kant is…) of hoe verslaafd ze zijn aan asado’s (BBQ) met chimichurri-saus (geweldige saus die gebruikt wordt bij gegrilde gerechten). Maar ik heb me beperkt tot onderstaande vijf fenomenen:
1. Er is altijd een reden voor een goeie betoging!
Betogen is een geliefkoosde hobby van de Argentijnen. Of het nu goed of slecht gaat met het land, er is altijd wel iemand die voor iets op straat komt. De bekendste betoging van het land is wellicht die van de ‘Madres (moeders) de la Plaza de Mayo’. In 1977 kwamen een aantal moeders op straat om te protesteren tegen hun verdwenen kinderen. In die periode was er in Argentinië een ‘Vuile Oorlog’ (Guerra Sucia) aan de gang en was de macht in handen van een militaire dictatuur. Naar schatting zijn er tussen 1975 en 1983 tussen de 10 en 30 000 mensen ‘verdwenen’. Meestal werden ze verdoofd en vanuit een vliegtuig in de Rio de la Plata geworpen. Toen verschillende moeders in 1977 op straat kwamen om hiertegen te protesteren, werd hen doodweg verteld dat hun zonen naar het buitenland verhuisd waren. Volgens vele Argentijnen zette dit protest de deur open voor de veelvoud aan latere betogingen. Nog steeds protesteren deze ‘moeders’ elke donderdag op Plaza de Mayo. De aanhouder wint…
2. Op een dag vind je de job van je leven: passeaperro of hondenuitlater
Een typisch straatbeeld in Buenos Aires. Professionele hondenuitlaters (of passeaperros genaamd) die tot 20 honden, van alle mogelijke rassen, tegelijkertijd uitlaten. Meestal gaat het om de beestjes van appartementbewoners die geen tijd hebben (of willen maken) voor hun huisdier. Op zich een interessant verschijnsel, temeer omdat het een afspiegeling zou zijn van de economische toestand van de Argentijnen. Hoe meer passeaperros, hoe beter de economie. Want echt goedkoop is het niet om iemand je hond uit te laten. En het is dan ook geen verbazing dat er elke dag duizenden kilo’s dogshit worden losgelaten op de straten. Best kijken waar je je voeten plaatst…
3. Creatief omgaan met crisissen: het leven van een ‘cartonero’
De economische crisis van 2001 deed duizenden fabrieken sluiten over het hele land en zorgde voor een ongeziene werkloosheid van miljoenen mensen. Die crisis is tot op de dag van vandaag zeer voelbaar en is ook de reden waarom er nieuwe, alternatieve economieën ontstonden (los van de overheid). Eén daarvan zijn de zogenaamde ‘cartoneros’ die elke avond vanuit de sloppenwijken naar de rijkere buurten komen op zoek naar recycleerbaar afval. Je vindt ze in elke stad terug, maar hier zijn het dus niet de drugsverslaafden, de dieven of de daklozen, maar vaak geschoolde mensen die sinds 2001 geen reguliere job meer hebben. De meeste werken ‘zelfstandig’, maar er zijn zelfs een hoop coöperatieven in het leven geroepen (los van de overheid, want daar vertrouwt niemand nog op) die hun cartoneros een vast loon aanbieden. Een mindere kant van Buenos Aires, maar minstens even aanwezig als de tangodansers.
4. Terug in de tijd: Bares Notables
Dankzij de Europese invloed heeft Buenos Aires een enorme cafécultuur. Porteños (inwoners van BA) spenderen vaak uren aan één cafe cortado (koffie met melk), filosoferend over de economie, de politiek en uiteraard het voetbal. Alles wordt geregeld in de cafés, van zaken doen tot huwelijksaanzoeken. Heel wat van die cafés (bares notables genoemd) dateren vanuit de 19 de eeuw en sindsdien lijkt er nauwelijks iets veranderd (wellicht op het personeel na…). Er zouden er 73 zijn in Buenos Aires en we zeggen niet dat we ze allemaal bezocht hebben, maar veel zal het niet gescheeld hebben…
5. ‘Spannende’ trend: de speakeasy cocktailbars
Speakeasy bars (letterlijk: fluister bars) zijn een fenomeen vanuit de Amerikaanse drooglegging van de jaren ’20 waar bars verborgen waren achter geheimzinnige deuren omdat het drinken van alcohol verboden was.
Ze kenmerken zich door locaties die lastig te vinden zijn, wachtwoorden die gegeven moeten worden bij de deur én drank – héél veel drank. Om de smaak van industriële alcohol te verbloemen, verwerkten de bartenders tijdens de drooglegging limonade en vruchten in hun drankjes. Meteen de geboorte van dé cocktail.
Het spannende zat ‘m toen vooral in het feit dat de speakeasy’s werden voorzien van alcohol door een illegaal circuit van dranksmokkelaars. En wat verboden is, is juist spannend… De huidige speakeasy’s zijn misschien in die zin minder mysterieus, maar het concept is hetzelfde gebleven: de locaties zijn lastig te vinden, om binnen te komen moet je meestal reserveren via e-mail of een voicemail inspreken, de drank vloeit rijkelijk en de sfeer ademt de nostalgie van de klassieke jaren ’20 uit.
Wij hebben er twee geprobeerd. Om binnen te geraken in de eerste (Floreria Atlantico), moet je – nadat je hebt uitgezocht wat het adres is – een bloemenwinkel binnenstappen, waarna je door een grote deur van een koelkamer de kelder wordt binnengeleid.
De tweede was nog ‘grappiger’ (Frank’s bar). Een grote zwarte deur te midden van een rij woonhuizen. Je klopt en dan verschijnt er een figuur, weggerukt uit een film: een grote, breedgeschouderde zwarte man die wellicht nog nooit beschuldigd is geweest van teveel te lachen. Het juiste wachtwoord en je mag plaatsnemen in een antieke telefooncel. Daar druk je een bepaalde code en éénmaal juist, opent een deur waar je letterlijk terugstapt in de jaren 20. Een trend bekend in grote steden zoals Londen en New York en wellicht binnenkort ook te vinden in de Kempen ;-).
Voor meer foto- en filmmateriaal van Buenos Aires druk op onderstaande foto:
