Gerelateerde berichten
Ontspoord op 3800 meter…
Wat begon als een toeristische treinreis, ontaardde al snel in een chaotische wandeling over de sporen op een hoogte van 3800 meter. Of hoe door een ontsporing in een tunnel de fameuze ‘train to the clouds’ toch een avontuur werd…
De ‘trein naar de wolken’ (Tren a las nubes) is één van de hoogste treinreizen ter wereld en brengt je na een 7-tal uren tot op een hoogte van 4200 meter. Vroeger werd de trein gebruikt om arbeiders naar de mijnen te brengen aan de grens met Chili, maar tegenwoordig is het enkel nog een toeristentrein. We hadden al gehoord dat het erg toeristisch was, maar omdat het een aangenaam alternatief was voor de lange busreizen, besloten we om er ons toch aan te wagen. Comfortabele zitjes, surreële verzichten, allemaal leuk en wel, maar nu niet meteen ‘blogmateriaal’. Tot dat de eerste vier wagons van deze trein op een hoogte van 3800 meter in een tunnel ontspoorden, met 350 passagiers aan boord. Vanaf toen werd de toeristentrein plotseling een avontuur… .
Het begon eigenlijk al wat vreemd. Elke wagon had zijn eigen gids en ’s morgens werden al meteen enkele regels uitgelegd. Regel 1 was dat iedereen de metalen rolluiken naar beneden moest doen, omdat de kinderen uit de buurt stenen naar de ramen van de trein werpen… Beetje vreemd, net als de tweede regel. Vertragingen kunnen voorkomen en kunnen tot 4 uur duren. Ik keek rond om te zien wat de reacties waren van de andere passagiers, maar de meeste waren al lang afgeleid door de introductievideo. Het was allemaal best onderhoudend. De uitleg van de gids, de kleurrijke bergen met gigantische cactussen en het audio- en videomateriaal. Vooral het gedeelte waar er cocabladeren werden uitgedeeld, kon op onze interesse rekenen :-). Hoewel het verboden is om cocabladeren te telen in Argentinië, werd het lustig uitgedeeld. Blijkbaar zou het hoogteziekte verminderen. Zouden we dan toch niet teveel betaald hebben :-)?
Een zoveelste brug en 5 uur later was de helft van de passagiers al helemaal ingedommeld en niets deed vermoeden dat er ooit paniek zou ontstaan. Tot de trein plotseling een tunnel binnenreed, iets later hevig remde, wat heen en weer schudde en tot stilstand kwam. Wij zaten in de laatste wagon en hadden geen idee wat er gebeurde. Eerst werd er omgeroepen dat er een klein probleem was en dat het snel zou opgelost worden. Een half uur later werd gevraagd om allemaal de trein uit te stappen via de laatste wagon (de enige die nog in het begin van de tunnel stond). Na een half uur wat rond te dralen, moesten we plotseling over de sporen beginnen wandelen in de richting waarvan we kwamen. Geen enkele vorm van communicatie, dus we bleven allemaal maar wandelen. Een eind verder kwamen we gelukkig onze gids tegen en blijkbaar was de chauffeur iets te snel de tunnel ingereden en had hij niet gemerkt dat er ijs lag op de sporen. Daardoor waren de eerste vier wagons ontspoord. Gezien de gemiddelde snelheid van 35 km/u is dat – op wat verschieten na – geen drama. Alleen zaten we ondertussen op een hoogte van 3800 meter en daar is de zuurstof zeer beperkt. Ademhalen is moeilijk en toen bleek dat we 6 kilometer moesten wandelen naar het dichts bijzijnde treinstation zakte de moed bij velen in de schoenen (Argentijnen hebben sowieso al een hekel aan wandelen…). Wij hadden genoeg “Nepal” in onze benen om van deze bijzondere wandeling te kunnen genieten (op wat lichte hoofdpijn na), maar de trein zat vol met Argentijnse families die het begin van hun wintervakantie aan het vieren waren. Kinderen en grootouders die duidelijk niet gewend waren om te wandelen, laat staan op een hoogte van bijna 4 kilometer. Voor velen van hen was het wachten tot de quads van het leger met extra zuurstof in de bergen arriveerden. Vele uren later geraakten we eindelijk per bus terug in Salta.
Normaal gezien zou ik nu het blogbericht geëindigd hebben, maar dat was buiten het Argentijnse volk gerekend. Onmiddellijk nadat de bussen stopte, volgde er een ware rush richting kassa. Ze eisten een volledige terugbetaling en de sfeer werd grimmiger. Na een tijd wachten begon plotseling de massa spontaan te applaudisseren, blijkbaar een plaatselijk gebruik om hun afgunst te tonen. Toen één van de werknemers naar buiten kwam met de melding dat iedereen zou worden terugbetaald en dat we ook morgen mocht terugkomen, gebeurde er iets bizar. Wij waren blij en haalde ons beste Spaans boven om haar te bedanken. De rest van de Argentijnse meute werd echter woest en slingerde allerlei verwijten. Verontwaardiging alom. Ze geloofden er niks van en eisten onmiddellijk al het geld terug, gepaard gaande met het nodige duw- en trekwerk. De verschillende (financiële) crisissen in Argentinië hebben blijkbaar gezorgd voor een algemeen wantrouwen…
Onder het oog van de smullende media hebben we het hele gebeuren laten passeren, zijn we de volgende dag teruggekomen en hebben we een volledige terugbetaling gekregen. Vijf uur op de trein met prachtige uitzichten, een avontuur, de nationale pers gehaald én dat alles gratis. Ons hoor je niet klagen ;-).
Meer foto- en filmmateriaal van het Noordwesten van Argentinië, Mendoza & Cordoba vind je door op onderstaande foto te klikken:
