Veel, mooi, luid, licht, overweldigend, groot, groter, gigantisch en toch ook wel een beetje decadent. Welcome to Vegas! De laatste stop op onze trip brengt ons naar de States. En hoewel we hier allerlei leuke activiteiten hebben gedaan (huwelijk Willy (papa van An) met Lynn in Chicago, veldrijden (met Sven Nijs als winnaar), hiking in de Spring Mountains, …) beperken we ons in dit blogbericht tot ‘The Strip’, één straat die symbool staat voor de hele stad Las Vegas. De ‘Strip’ omschrijven, is eigenlijk onbegonnen werk. ‘Bigger is better’ zou wel eens dicht in de buurt kunnen komen. Het ene groteske casinohotel naast het andere en allemaal proberen ze zo groot en opvallend mogelijk te zijn. Sommigen bouwen een ganse stad na waardoor je binnen 30 minuten van Venetië, over Parijs in New York verzeilt. Eerder geïnteresseerd in geschiedenis? Geen probleem, van het Romeinse Rijk (Caesars Palace) loop je recht de wereld van de pyramiden in (Luxor). Nog te saai? Neem dan de rollercoaster (achtbaan) IN één van de casino’s. Je kan het niet gek genoeg bedenken of ze hebben er een hotel van gemaakt. GOKKEN? Natuurlijk de hoofdreden waarom 40 miljoen toeristen per jaar afzakken naar ‘Sin City’. Elk jaar wordt er voor 6,5 miljard (!) dollar gegokt op deze éne straat. Dagelijks zou een gemiddeld casino 610.000 dollar ophalen. Ons eigen gokavontuur duurde welgeteld 5 minuten, net voldoende om twee gratis pintjes af te snoepen én om 10 dollar om te ‘toveren’ in 100 dollar. De ‘winst’ hebben we vervolgens geconsumeerd in één van de vele en veel te dure restaurants. TROUWEN? Nergens ter wereld is het makkelijker om te trouwen en gemiddeld treden er 230 koppels per dag in het huwelijk. Voor de kostprijs moet je het niet laten: 60 dollar...

Colombia roept bij de meeste mensen nog altijd onveilige associaties op: oorlogen, guerilla’s, cocaïne, kidnappings, … . Maar 14 dagen in dit zonovergoten land was genoeg om te beseffen dat dit echt wel een Latijns-Amerikaans pareltje is. De meest diverse landschappen, de vriendelijkste bevolking en overal vers fruit met namen waar je nog nooit van gehoord hebt. En nee, we zijn niet ontvoerd, beroofd of bestolen… Een weekje Colombiaanse folklore in het Zuidwesten (Cali & Popayan) en twee uitgebreide citytrips naar Bogota en Cartagena de Indias. Onvoldoende voor een grondige analyse, maar net genoeg om te weten dat Colombia een echte aanrader is. Vijf redenen waarom we dit land nog niet van ‘ons lijstje’ geschrapt hebben: 1.    VEILIGHEID Dit is wellicht de grootste reden waarom heel wat mensen de oversteek niet maken naar dit paradijs. Jammer, want hoewel dat we niet kunnen ontkennen dat er nog heel wat veiligheidsissues zijn in bepaalde gebieden, is Colombia de laatste 10 jaar heel wat veiliger geworden dan de buurlanden Ecuador, Peru en Venezuela. In een land met een groot deel verpauperde bevolking blijft het oppassen geblazen, maar meer als wat gezond verstand zou dat niet mogen vragen. Het enige vreemde is dat elke stad zijn eigen dosis vreemde figuren heeft. Quentin Tarantino zou hier nog heel wat inspiratie kunnen opdoen voor zijn volgende films… . Wij hebben ons in ieder geval op geen enkel ogenblik onveilig gevoeld. 2.    GOEDKOOP Een welkome afwisseling na de duurdere trips naar Rio en Curaçao. Een drie-gangen-lunch voor 4 euro, een degelijk hotel voor 17 euro of een fles aquardiente voor 4,5 euro. Dat laatste is een naar anijs smakende likeur (uit suikerriet gewonnen) én de nationale drank van Colombia. Lekker, goedkoop en met krachtige katers… 3.    DIVERSE LANDSCHAPPEN Ongetwijfeld de grootste...

Over azuurblauwe oceanen, iguana’s, papegaaien, palmbomen, verse papaya’s en mango’s, duiken in heldere koraalriffen, tropische temperaturen en filosoferen over de toekomst. Omdat we sinds mei in wintermodus zaten én omdat het einde van dit avontuur stilaan in zicht komt, besloten we om terug wat zon op te zoeken. Vanuit Colombia waren de Caraïben slechts 1,5 uur vliegen en dan is een keuze snel gemaakt. 16 dagen hadden we voor Curaçao en Bonaire, twee Caraïbische eilanden die vroeger deel uitmaakten van de Nederlandse Antillen. Hoewel deze Antillen officieel niet meer bestaan, zijn beide eilanden nog steeds zeer nauw verbonden met Nederland. Een beetje vreemd om in de tropen en tussen de palmbomen Nederlands te zien en te horen. Over het eiland Curaçao kunnen we kort zijn. Niet alleen omdat we daar maar vijf dagen geweest zijn, maar ook omdat het niet bepaald ‘ons ding’ was. Klopt dat er mooie stranden zijn, maar de meeste daarvan zijn gekocht door hotels en projectontwikkelaars en letterlijk alles is betalend. Wel interessant is Willemstad, de kleurrijke hoofdstad en terecht uitgeroepen tot UNESCO werelderfgoed. In de 17 de eeuw was het de belangrijkste slavenmarkt van heel Centraal- en Latijns-Amerika en dat zie je nog duidelijk aan de inheemse bevolking. Mits wat verbeelding zou een wandeling in het oude centrum evengoed in één van de Amsterdamse wijken kunnen zijn. Helaas is Curaçao vrij industrieel en vooral gericht op de toeristen die dagelijks met één van de vele luxueuze cruiseschepen aanmeren. Laat ons stellen dat de gemiddelde ‘cruisetoerist’ een heel ander soort is dan wijzelf, én vooral met een heel ander budget. De keuze was dus niet moeilijk om vrij snel naar het eiland Bonaire te gaan, het kleine broertje van Curaçao. De twee eilanden zijn gescheiden door een vlucht van slechts 20...

Samba, favela’s, caipirinha’s, g-string bikini’s, azuurblauwe zeeën, Copacabana, koloniale architectuur, boteco’s, churrascaria’s, Havaianas, futevolie en dat allemaal in een bruisende stad waar ‘Christ the redeemer, het gigantische standbeeld waakt over de vele met regenwoud bedekte heuvels. De combinatie van stranden, regenwoud, cocktails en schitterende gebouwen laat weinig mensen onberoerd en wij zijn op dat vlak niet anders. Acht nachten zullen we in totaal verblijven in deze ‘wonderlijke stad’ (Cidade Maravilha). Genoeg voor enkele tientallen nieuwe indrukken. Maar ere wie ere toekomt. Zonder Vitor, onze gastheer, had de ervaring niet dezelfde geweest. Na de wedstrijd van de rode duivels tegen Rusland zijn we hem tijdens een feestje in Buenos Aires tegen het lijf gelopen. Als echte ‘carioca‘ (= inwoner van Rio) heeft hij ons meegenomen naar allerlei restaurants en (samba-)bars die voor de doorsnee toerist niet zichtbaar zijn. Alleen al de taal (ze spreken hier enkel Portugees) zou een serieuze barrière geweest zijn. Hieronder 6 redenen waarom een bezoek aan Rio meer dan de moeite waard is: 1.    Briljante verzichten van op elke heuvel Typisch aan Rio zijn de vele heuvels die de stad doorkruisen. De meeste zijn ingenomen door sloppenwijken (favela’s) en niet veilig, noch bereikbaar voor toeristen, maar gelukkig zijn er een aantal uitzonderingen. Eén daarvan is de zogenaamde ‘Sugar loaf mountain’, bekend vanwege de kabelbaan tussen twee heuvels. Eens boven is het genieten van schitterende uitzichten op heel Rio. Avontuurlijk als we zijn (op dat moment toch) hebben we de terugweg door het regenwoud te voet gedaan. Tricky met de nodige slippartijen, maar de talrijke kleine aapjes deden dat snel vergeten. Een alternatief is de bekende Corcovado-berg waar het grote standbeeld van ‘Christus, de verlosser’ op pronkt. Ook mooi, maar iets te toeristisch voor ons.  2.    Leven in favela’s: 950 sloppenwijken in...

Wat begon als een toeristische treinreis, ontaardde al snel in een chaotische wandeling over de sporen op een hoogte van 3800 meter. Of hoe door een ontsporing in een tunnel de fameuze ‘train to the clouds’ toch een avontuur werd… De ‘trein naar de wolken’ (Tren a las nubes) is één van de hoogste treinreizen ter wereld en brengt je na een 7-tal uren tot op een hoogte van 4200 meter. Vroeger werd de trein gebruikt om arbeiders naar de mijnen te brengen aan de grens met Chili, maar tegenwoordig is het enkel nog een toeristentrein. We hadden al gehoord dat het erg toeristisch was, maar omdat het een aangenaam alternatief was voor de lange busreizen, besloten we om er ons toch aan te wagen. Comfortabele zitjes, surreële verzichten, allemaal leuk en wel, maar nu niet meteen ‘blogmateriaal’. Tot dat de eerste vier wagons van deze trein op een hoogte van 3800 meter in een tunnel ontspoorden, met 350 passagiers aan boord. Vanaf toen werd de toeristentrein plotseling een avontuur… . Het begon eigenlijk al wat vreemd. Elke wagon had zijn eigen gids en ’s morgens werden al meteen enkele regels uitgelegd. Regel 1 was dat iedereen de metalen rolluiken naar beneden moest doen, omdat de kinderen uit de buurt stenen naar de ramen van de trein werpen… Beetje vreemd, net als de tweede regel. Vertragingen kunnen voorkomen en kunnen tot 4 uur duren. Ik keek rond om te zien wat de reacties waren van de andere passagiers, maar de meeste waren al lang afgeleid door de introductievideo. Het was allemaal best onderhoudend. De uitleg van de gids, de kleurrijke bergen met gigantische cactussen en het audio- en videomateriaal. Vooral het gedeelte waar er cocabladeren werden uitgedeeld, kon op onze interesse rekenen :-). Hoewel het...

Buenos Aires, meer dan tango, vlees en wijn. Over de nood aan betogingen, bijzondere jobcreatie en terugstappen in de tijd… Twee maanden in Buenos Aires is voldoende om achter de oppervlakkige laag van tango, vlees en wijn te kunnen kijken (hoewel we absoluut niks tegen vlees en wijn hebben :-)…). Ik zou kunnen schrijven over waanzinnige taxichauffeurs, over hun afkeer van de Falkland-oorlog, over hoe gedisciplineerd ze kunnen wachten in een rij (terwijl discipline niet bepaald hun sterkste kant is…) of hoe verslaafd ze zijn aan asado’s (BBQ) met chimichurri-saus (geweldige saus die gebruikt wordt bij gegrilde gerechten). Maar ik heb me beperkt tot onderstaande vijf fenomenen: 1. Er is altijd een reden voor een goeie betoging! Betogen is een geliefkoosde hobby van de Argentijnen. Of het nu goed of slecht gaat met het land, er is altijd wel iemand die voor iets op straat komt. De bekendste betoging van het land is wellicht die van de ‘Madres (moeders) de la Plaza de Mayo’. In 1977 kwamen een aantal moeders op straat om te protesteren tegen hun verdwenen kinderen. In die periode was er in Argentinië een ‘Vuile Oorlog’ (Guerra Sucia) aan de gang en was de macht in handen van een militaire dictatuur. Naar schatting zijn er tussen 1975 en 1983 tussen de 10 en 30 000 mensen ‘verdwenen’. Meestal werden ze verdoofd en vanuit een vliegtuig in de Rio de la Plata geworpen. Toen verschillende moeders in 1977 op straat kwamen om hiertegen te protesteren, werd hen doodweg verteld dat hun zonen naar het buitenland verhuisd waren. Volgens vele Argentijnen zette dit protest de deur open voor de veelvoud aan latere betogingen. Nog steeds protesteren deze ‘moeders’ elke donderdag op Plaza de Mayo. De aanhouder wint…  2. Op een dag vind je...

Wat bedoeld was als een rustige namiddag voetbal kijken, ontaardt in een waar slagveld. Ofwel de finale Argentinië – Duitsland in Buenos Aires… Het is geen geheim dat voetbal één van de redenen is waarom we zolang in Buenos Aires gebleven zijn. De wereldbeker volgen in een land waar voetbal alle (sociale) problemen doet verdwijnen en waar ze werkelijk gek worden als hun nationale elf spelen, dat wilden we graag eens meemaken. Bijkomend is dat de hoofdstad van Argentinië een multiculturele smeltkroes is, waardoor we heel wat matchen met de ‘lokale gemeenschappen’ hebben kunnen volgen. Mexico in een Mexicaans restaurant, Engeland in de Engelse pub, Holland in de Hollandse pub, … . Maar de reden van dit blogbericht is de WK-finale van zondag. Een feest dat snel ontaarde in iets, wat voor ons leek op een gewelddadige betoging uit een slechte actiefilm. Oorspronkelijk wilden we de wedstrijd in ons ‘stamcafé’ Shamrock bekijken. Maar 45 minuten voor de start was daar werkelijk geen millimeter plaats meer. Geen probleem dachten we en gingen op zoek naar een ander café waar we wel rustig de match zouden kunnen zien. Fout dus… De weinige cafés die open waren, waren zo vol dat mensen op auto’s kropen om door de vitrines toch een glimp te kunnen opvangen van de match.  Opnieuw dachten we ‘geen probleem’ en we trokken meer richting centrum, daar zou zeker nog iets te vinden zijn. Toen we de gigantische Avenida de 9 Julio passeerden, zagen we duizenden supporters, volledig gehuld in de nationale kleuren van Argentinië. Die moesten we volgen, dachten we. Opnieuw fout. Een stoet van duizenden en duizenden mensen trok richting Plaza San Martin waar één groot scherm stond. Gezien ik daar al een aantal matchen had gevolgd, vond ik dat vreemd omdat...

Het wereldkampioenschap voetbal, caipirinha’s, samba, geweldige ontmoetingen, zwoele temperaturen en een bruisend nachtleven. De ingrediënten van een Braziliaans avontuur in Sao Paulo. De 6 slapeloze nachten nemen we er graag bij… Met 20 miljoen inwoners en 8000 vierkante meter oppervlakte mag Sao Paulo zich uitroepen tot grootste stad in Latijns-Amerika. De culturele en economische hoofdstad van Brazilië wordt door heel wat toeristen overgeslagen. Het is inderdaad niet de mooiste stad en de bezienswaardigheden zijn beperkt, maar de voetbalgekte en het bruisende nachtleven compenseerden dat moeiteloos. Wat dat laatste betreft, moet je je een ganse wijk voorstellen (‘Vila Madalena’) vol met bars en restaurants die vanaf de eerste voetbalwedstrijd (13u) vollopen met voetbalsupporters van de spelende landen. Enkele uren later zorgen de nodige Brahma’s, caipirinha’s en de 27 graden Celsius voor één groot straatfeest, opgefleurd door verschillende samba-acts. Dit scenario herhaalt zich alle dagen, maar daar zal je mij niet over horen klagen ;-).  Topic van de meeste gesprekken is uiteraard voetbal. Brazilië is voetbal. Op elk pleintje demonstreren de locals hun beste trucs. Heel het land staat stil als de nationale ploeg speelt en een scenario waarin Brazilië dit keer de wereldbeker niet zou winnen, is onbestaande. Sao Paulo is zelf ook totaal in de ban van voetbal. Niet alleen huisvest het met o.a. Corinthians, Sao Paulo FC en Palmeiras enkele van de topclubs van Zuid-Amerika, maar de stad heeft zelfs een ultramodern voetbalmuseum. En jawel, tussen de wedstrijden door ben ik daar eens een kijkje gaan nemen. Beetje afwisseling van tijd tot tijd kan geen kwaad ;-). Op mijn verlanglijstje stond zeker een wedstrijd van Brazilië meemaken met Brazilianen. Het is algemeen geweten dat zij heftige supporters zijn en daar wou ik graag getuige van zijn. En met dank aan mi amigo Guilherme...

Tango, voetbal, sappige steaks, uitgangsleven de klok rond, boulevards, torenhoge inflatie, mate, dulche de leche, graffiti op bijna elke muur en slechts één taal die gesproken wordt: Spaans. Welkom in Buenos Aires. Buenos Aires is de kleurrijke hoofdstad van Argentinië en het contrast met Zuid-Oost Azië is immens. Eindelijk terug propere kamers zonder kakkerlakken, douchen met water dat niet stinkt en steaks kunnen eten zonder te vrezen voor een zoveelste voedselvergiftiging. De reis naar deze metropool zal ons vanuit Nepal meer dan 50 uur kosten, maar op deze trip hebben we tijd en de tussenstop in Istanbul is een welgekome afwisseling. Twee redenen liggen aan de basis van deze verre verplaatsing. Enerzijds leek ons dit een ideale plaats om het wereldkampioenschap voetbal te beleven. Maar anderzijds wilden we graag een inspanning doen om Spaans op onze CV te kunnen zetten. En daarvoor blijkt Buenos Aires een uitstekende keuze. Alvast 10 typische zaken ter introductie van het ‘Parijs van het Zuiden’: 1. “No hablo Ingles!” Geen woord Engels spreekt men hier, we hadden het op deze reis nog niet meegemaakt. Wel waren we al in landen waar men zich probeert te redden met gebroken Engels, maar een wereldstad waar men niet in staat is om zinnen als ‘Where is…?’ te verstaan, het blijft toch een beetje vreemd. Wij zijn hier om Spaans te leren, dus voor ons des te beter, maar de gemiddelde Westerse toerist gaat hier niet ver geraken met Engels, Frans of elke andere taal dan Spaans. 2. “Loco de fútbol” Dat ze hier zot zijn van voetbal, zal voor weinigen een verrassing zijn, maar ze gaan wel bijzonder ver. Enerzijds is er de eeuwige rivaliteit op clubniveau tussen River Plate en Boca Juniors. De straten lopen hier vol met mensen in rood-zwarte of...

19 dagen in de magische Himalaya’s, een combinatie van 4 aaneensluitende treks, bergop, bergaf tot een hoogte van 4850m. Zon, regen, hagel, nevel en sneeuw. Ver weg van wifi en telefoon. Vermoeiend, op het pijnlijke af, maar oh zo de moeite. De start kon beter. Eerst was er een afgrijselijke busrit van 7u nodig om tot aan onze beginpunt te geraken. Met 8 op een kapotte achterbank, over een hobbelige weg (understatement), langs diepe ravijnen en een macho-chauffeur die het nodig vond om elke 30 seconden naar de twee vrouwelijke toeristen te knipogen die zich achter hem bevonden. De afgrijselijk luide Nepalese rapmuziek maakte het niet bepaald interessanter. En toen we compleet geradbraakt van de bus stapten, sprak iedereen over ‘de dodelijkste dag op de Mount Everest’. Blijkbaar waren 16 sherpa-gidsen om het leven gekomen door een lawine en dreigden de andere sherpa’s om het trekseizoen te beëindigen. Een vrolijke start is anders… Op onze vorige trek (Valley Rim Trek) hadden we geleerd dat een porter (drager) geen overbodige luxe is voor een dergelijk lange trek (An haar rug is daar nog steeds dankbaar voor). “Dragers” zijn big business in Nepal en voor heel wat Nepali is het de enige bron van inkomsten. Onze porter voor de komende drie weken heette Prakash, een jonge student Sociologie. In het begin was het wat aftasten (we hadden nog nooit een drager gehuurd), maar al snel bleek hij – alleen al omdat hij Nepalees sprak – een meerwaarde. Vier verschillende trekkings hebben we gecombineerd. De eerste was de Tamang Heritage Trail, een vrij recente trek die ons zou doen proeven van het echte (en harde) leven van het Tamang-bergvolk. Vrij beperkt in hoogte (hier betekent dat maximaal 3700m), maar met al de bergops en bergafs die maar bleven...