Nieuwjaar in Nepal, anders, heftiger en 57 jaar verder op onze jaartelling. In Bhaktapur, een stad weggeplukt uit de Middeleeuwen en dé plaats om dit te vieren. Tel daar nog een bont Vlaams gezelschap bij en dan kan je wel inschatten hoe overweldigend leuk dit was. Bhaktapur is één van drie Koninklijke steden in de Kathmandu Valley, een waar pareltje en niet voor niets UNESCO werelderfgoed. Tempels, paleizen en monumenten in overvloed en in perfecte staat (al kan de 15 dollar inkom daar ook wel voor iets tussenzitten…). Pittoresk in elk opzicht. Gelegen op de handelsroute tussen Tibet en India en omgeven door machtige gebergtes. Eén van die stadjes waar je best een extra SD-kaartje bijhebt omdat elke hoek een uniek fotomoment is. Maar er zijn nog andere redenen waarom we naar hier gekomen zijn. Enerzijds is dit dé plaats om Nepalees Nieuwjaar te vieren. Een knotsgek schouwspel dat zich over acht dagen afspeelt en waar duizenden mensen zich verliezen in een gigantische mensenmassa. Dat laatste mag je zelfs letterlijk nemen. Een simpele optelsom ‘mensenmassa + beperkte plaats + teveel drank’ heeft zelden als uitkomst ‘veilig’. We hebben de start van het gebeuren (Bisket Jatra) kunnen gadeslaan vanop een dakterras. In het midden van de menigte staat een grote kar (met het beeld van de god Bhairab) die dient als een soort van totem en die de inzet is van een uit de hand gelopen spelletje touwtrek. Onderstaand filmpje zegt wellicht genoeg:   Het hele gebeuren is misschien nog het best te vergelijken met scènes uit de film ‘World War Z’ (met Brad Pitt). Ondanks een gigantische politiemacht, sneuvelen er elk jaar een aantal enthousiastelingen. Zelf zijn we ook één keer moeten wegspringen toen een politie-eskadron onze weg afstormde. De lokale kapperszaak had minder...

5 dagen over de kam van de Kathmandu Vallei in Nepal en door the Central Hills, spectaculaire uitzichten op de terrassen, kleurrijke gebedsvlaggen en af en toe een glimp van de machtige Himalaya’s. Kilometers op en neer, in het bijzijn van Uzol, onze superprofessionele gids. Een ideale voorbereiding op de langere trek door de Himalaya’s. Eerder toevallig kiezen we Nepal als volgende bestemming en pas in het vliegtuig halen we onze reisgids boven. Het land wordt omschreven als ‘divers en magisch’ en dat is voor ons genoeg om meteen te gaan voor een visum voor drie maanden. Aangekomen in Kathmandu, de hoofdstad, beseffen we pas hoe onvoorbereid we zijn. Enerzijds hebben we totaal geen kledij die dit land waardig is. De laatste maanden hebben we rondgesloft in een korte broek, T-shirt en flip-flops. Niet meteen de uitrusting om de Himalaya’s mee te temmen. En anderzijds heeft de vier maanden ‘zon, zee, niets doen en strand’ ook niet meteen een goeie conditie opgeleverd. Iets wat blijkbaar wel wordt verwacht (dixit de reisboeken) als je meerdaagse trekkingen onderneemt in de bergen :-). Het eerste probleem is gelukkig snel opgelost. De wijk waar wij verblijven Thamel, staat bekend voor uiterst goedkoop trekkingsmateriaal. Zelden echt of stevig, maar voldoende om ons verder te helpen. En twee dagen shoppen en 134 dollar later zien we eruit als ervaren bergbeklimmers (inclusief twee nieuwe rugzakken van ‘the North Face’ – al kan dat in dit geval even goed ‘the South Face’ geweest zijn…). Om toch enigszins conditioneel terug beter in orde te zijn, beslissen we om een vijfdaagse trekking over de kam van de Kathmandu Vallei te doen, door ‘the Central Hills’ als opwarming. Met een gids, zodanig dat we hem kunnen uitvragen ter voorbereiding voor onze ‘echte’ trekking in de...

800km op de moto op zoek naar ‘the real Vietnam’, weg van het toeristische gedeelte, over de beruchte Ho Chi Minh-route, maar wel in een land zonder verkeersregels en met moto’s waar letterlijk de stukken van afvlogen. Tel daar nog een knotsgekke ‘Easy Rider’-gids bij en je weet dat dit een gevaarlijk, maar onvergetelijk avontuur werd. Eerlijk is eerlijk, zonder de komst van mijn best friends Jo en Steven hadden we dit wellicht nooit geprobeerd. Zelf had ik nog nooit geschakeld met een motor, laat staan ermee gereden. Niet meteen wat je zou verstaan onder ‘ervaren motorijder’. Maar een beetje risico moet kunnen en veel moeite heeft het hen niet gekost om me te overtuigen. De expert-organisatie in Vietnam die ‘off the beaten road trips’ aanbiedt, zijn de Easy Riders. Vier dagen/drie nachten zouden we nodig hebben om de 800km tussen Nha Trang en Hoi An te overbruggen. Steven, Jo en ik kregen elk een 125 cc, An zou achterop zitten bij onze gids, ideaal om foto’s en films te maken. De dag voor we vertrokken, zou ik – gezien mijn maagdelijke motorervaring – nog wat instructies krijgen van de gids. De les is samen te vatten met de eerste woorden van de gids: ‘up to you’. Na een aantal rondjes te sukkelen, stapte de gids bij mij vanachter op en zei ‘drive me back’. Dat laatste betekende door het centrum van een drukke stad, in een land waar er werkelijk geen verkeersregels zijn. Beetje speciaal, maar gelukkig was ik er snel mee weg. Onze gids Huy zou ons vier dagen rondleiden door het binnenland van Vietnam. Een groot stuk zou langs de Ho Chi Minh-route gaan, de beruchte bevoorradingsweg die tijdens de Vietnamoorlog door de Amerikanen letterlijk is platgebombardeerd. De gevolgen ervan zijn...

Eén van de gruwelijkste episodes in de 20ste eeuw; 3 miljoen doden, systematische uitroeiing van iedereen die zich intellectueel gedroeg of eruit zag (een bril was voldoende), afschaffing van religie, handel, onderwijs en privébezit. Ofwel het regime van de Rode Khmer onder leiding van de paranoïde Pol Pot. Een beetje context is op zijn plaats: te midden van de Koude Oorlog probeert het zuiden van Vietnam het Communistische noorden op de knieën te krijgen. Dat zuiden wordt ‘geholpen’ door de Verenigde Staten. Omdat het noorden o.a. via Cambodja de toegang zoekt naar het zuiden, beslissen de Amerikanen om ‘geheime’ bombardementen uit te voeren op Cambodja (1969 – 1973). Ze slagen erin om meer bommen te werpen op het land dan er in totaal tijdens de tweede wereldoorlog zijn geworpen. De vele burgerslachtoffers (600 000!), het wanbestuur en de corruptie (wederom gesteund door de Amerikanen) zorgen ervoor dat vele Cambodjanen hun toevlucht zoeken bij de Rode Khmer, een beweging o.l.v. de revolutionair Pol Pot. Pol Pot, gestudeerd in Parijs en gesteund door China, was gefascineerd door de levensstijl op het platteland, zonder invloed van het boeddhisme, zonder geld en onderwijs en wou deze manier van leven overbrengen op het hele land. Toen hij na vijf jaar burgeroorlog in 1975 aan de macht kwam, schaftte hij meteen alle sociale instituties af. Geen banken en nationale munt meer, geen onderwijs, geen religie, geen handel en geen TV en radio meer. Zelfs de jaarteller werd teruggebracht op ‘year zero’. Onder het motto ‘Wat rot is, moet verwijderd worden’, werden duizenden landgenoten systematisch uitgemoord. Iedereen die intellectueel was of leek, werd onmiddellijk ‘verwijderd’. Een andere taal spreken of een bril dragen, was voldoende. Enkele dagen nadat de Rode Khmer de hoofdstad ingenomen had, werden alle stadsmensen het platteland ingedreven...

In de euforie “we survived Komodo” worden blijkbaar gemakkelijk intense banden gesmeed en de komende 3 dagen brengen we onze avonden in Labuan Bajo (waar me aanmeerden) door met de groep van op de boot. Labuan Bajo was ooit een klein vissersdorpje aan de westkust van het eiland Flores, maar nu de snelst groeiende regio in Indonesië, vooral te wijten aan het toenemende toerisme. Flores (Portugees voor ‘bloemen’) ligt nog oostelijker in de eilandengroep Nusa Tenggara (waartoe ook Lombok behoort) en is 354 km lang en 63 km breed. Van oost naar west strekken zich bergketens uit met dode, maar ook nog actieve vulkanen met op de flanken tropisch woud en rijstterrassen in de valleien. Dit levert uiteraard prachtige ritten op, maar gezien er geen 30 m rechte weg is op het ganse eiland levert dit vooral veel wagenziekte op… Buiten de gezellige avonden in Labuan Bajo genieten we vooral van de overweldigende luxe die een simpel hotel biedt na ons avontuur op die ‘vluchtelingenboot’. Even twijfelen we zelfs om terug te vliegen naar Bali (vooral wegens vele nachten van slecht slapen) en Flores te laten voor wat het is, maar gelukkig schrapen we onze moed bijeen en trekken we verder naar Bajawa. Na 12 uur onderweg zijn (voor een afstand van 260km!) zien we Kees en Toos (die mee op onze Komodotrip waren) terug en beklimmen we de volgende dag met hen een kleine vulkaan. Bajawa is ook de meest traditionele streek van Flores en dus een must om traditionele dorpjes te bezoeken. Net de goede timing gezien er een jaarlijks driedaags festival plaatsvindt, alleen denk ik dat we wat te vroeg op de ochtend in de dorpjes zijn en dat iedereen nog met een kater in bed ligt. Geen festiviteiten te zien… Ondertussen reizen we verder met...

Na ongeveer zes weken Nieuw-Zeeland is het tijd voor iets nieuws. Rond 18 december worden we verwacht in Indonesië, waar Katelijn & Maarten en een hoop vrienden ons zullen vervoegen. Maar bij het zoeken naar een vlucht blijkt dat vliegen naar Jakarta ons goedkoper uitkomt door over Sydney te vliegen dan rechtstreeks vanuit Nieuw-Zeeland. Dit moest ons geen twee keer voorgesteld worden! Sydney, here we come. Bij de voorbereiding hebben we al lang door dat Sydney gigantisch is. Het is dan ook de grootste en oudste stad van Australië en telt als regio meer dan 4,5 miljoen inwoners. Sydney is één van de meest geliefde en leefbare steden ter wereld en wij kunnen daar alleen maar met akkoord gaan. Sydney heeft het gewoon allemaal: een zonnig klimaat, een hippe waterfront, vriendelijke bewoners, goudgele stranden, bergen, trendy bars, restaurants en coffeeshops op elke hoek van de straat, ontelbare shoppingcenters en winkelstraten (een echt shoppingparadijs voor de liefhebber :-)), grote parken, een prachtige skyline, etc. Wij zijn fan! Jammer dat het wat ver van België ligt ;-). Het begon echter allemaal minder rooskleurig bij aankomst… Na het overslagen van een nacht door de uren van de vlucht moeten we ook nog eens meer dan 1,5u aanschuiven aan de paspoortcontrole. Hun nieuwe systeem (verdeling tussen paspoorten van Angelsaksische landen en al de rest) staat duidelijk nog niet op punt. Onze hostel blijkt ook erg crapy te zijn (wat een dure stad!) met incompetent personeel en feestende backpackers, mààr met een geweldige ligging naast het centraal station, waardoor we de hele stad en haar verschillende buurten met de trein (met een netwerk dat perfect geregeld is) kunnen verkennen. Onder het motto van Tom ‘We all talk football‘ kunnen we natuurlijk niet anders dan ook het Australische voetbal verkennen. Zeker in Sydney, waar Alessandro Del Pierro...

‘Sponsoren, hoezo?’ twee zaken hebben ons de vraag naar sponsoring durven stellen: enerzijds de steeds grotere interesse in onze blog. Het is fijn om te merken dat we gevolgd worden en we hebben de indruk dat het aantal ‘volgers’ nog groeit. Anderzijds is het concept van deze reis: ‘geen deadline, wel een budget’. En dat betekent natuurlijk dat we op zoek gaan naar manieren om wat bij te verdienen. En zo komen bij onze blog terecht. Die wordt gelezen door een brede doelgroep die elke dag uitbreidt en waardoor het voor sommige ondernemingen interessant kan zijn om de link te leggen. Het moet wel een ‘win-win’ zijn, m.a.w. het is niet de bedoeling dat je ons geld gaat ‘geven’ (tenzij je ons graag langer uit België weg wil 😉 ). Maar als het zou bijdragen tot meer naamsbekendheid (en dus op termijn meer omzet), zien wij het uiteraard zitten om dat aan te nemen en jullie nog langer op te zadelen met onze blogberichten. Daarenboven zetten we 20% van het gekregen bedrag opzij voor een goed doel. ‘Hoe gaat dit in zijn werk?’: op geregelde tijdstippen schrijven wij blogberichten over hetgeen we meemaken. Elk van die berichten bevat naast een kort verslag een aantal foto’s en/of filmpjes. Elk van die berichten kan gesponsord worden. In ruil verschijnt je logo zowel onderaan het blogbericht, rechts in de sidebar, als in de mailing die naar alle volgers wordt gestuurd. Uiteraard telkens met een link naar jullie website. ‘Welk goed doel?’: we hebben beslist om 20% van het sponsorgeld opzij te zetten voor het Sarmilla-project in Nepal. Een onderwijsproject dat al 20 jaar kinderen uit kansarme gezinnen steunt in hun studies en levensomstandigheden. Elk jaar komt Herwig, één van de stichters, verschillende keren naar Nepal om met eigen ogen vast te stellen wat...