Wat begon als een toeristische treinreis, ontaardde al snel in een chaotische wandeling over de sporen op een hoogte van 3800 meter. Of hoe door een ontsporing in een tunnel de fameuze ‘train to the clouds’ toch een avontuur werd… De ‘trein naar de wolken’ (Tren a las nubes) is één van de hoogste treinreizen ter wereld en brengt je na een 7-tal uren tot op een hoogte van 4200 meter. Vroeger werd de trein gebruikt om arbeiders naar de mijnen te brengen aan de grens met Chili, maar tegenwoordig is het enkel nog een toeristentrein. We hadden al gehoord dat het erg toeristisch was, maar omdat het een aangenaam alternatief was voor de lange busreizen, besloten we om er ons toch aan te wagen. Comfortabele zitjes, surreële verzichten, allemaal leuk en wel, maar nu niet meteen ‘blogmateriaal’. Tot dat de eerste vier wagons van deze trein op een hoogte van 3800 meter in een tunnel ontspoorden, met 350 passagiers aan boord. Vanaf toen werd de toeristentrein plotseling een avontuur… . Het begon eigenlijk al wat vreemd. Elke wagon had zijn eigen gids en ’s morgens werden al meteen enkele regels uitgelegd. Regel 1 was dat iedereen de metalen rolluiken naar beneden moest doen, omdat de kinderen uit de buurt stenen naar de ramen van de trein werpen… Beetje vreemd, net als de tweede regel. Vertragingen kunnen voorkomen en kunnen tot 4 uur duren. Ik keek rond om te zien wat de reacties waren van de andere passagiers, maar de meeste waren al lang afgeleid door de introductievideo. Het was allemaal best onderhoudend. De uitleg van de gids, de kleurrijke bergen met gigantische cactussen en het audio- en videomateriaal. Vooral het gedeelte waar er cocabladeren werden uitgedeeld, kon op onze interesse rekenen :-). Hoewel het...

Buenos Aires, meer dan tango, vlees en wijn. Over de nood aan betogingen, bijzondere jobcreatie en terugstappen in de tijd… Twee maanden in Buenos Aires is voldoende om achter de oppervlakkige laag van tango, vlees en wijn te kunnen kijken (hoewel we absoluut niks tegen vlees en wijn hebben :-)…). Ik zou kunnen schrijven over waanzinnige taxichauffeurs, over hun afkeer van de Falkland-oorlog, over hoe gedisciplineerd ze kunnen wachten in een rij (terwijl discipline niet bepaald hun sterkste kant is…) of hoe verslaafd ze zijn aan asado’s (BBQ) met chimichurri-saus (geweldige saus die gebruikt wordt bij gegrilde gerechten). Maar ik heb me beperkt tot onderstaande vijf fenomenen: 1. Er is altijd een reden voor een goeie betoging! Betogen is een geliefkoosde hobby van de Argentijnen. Of het nu goed of slecht gaat met het land, er is altijd wel iemand die voor iets op straat komt. De bekendste betoging van het land is wellicht die van de ‘Madres (moeders) de la Plaza de Mayo’. In 1977 kwamen een aantal moeders op straat om te protesteren tegen hun verdwenen kinderen. In die periode was er in Argentinië een ‘Vuile Oorlog’ (Guerra Sucia) aan de gang en was de macht in handen van een militaire dictatuur. Naar schatting zijn er tussen 1975 en 1983 tussen de 10 en 30 000 mensen ‘verdwenen’. Meestal werden ze verdoofd en vanuit een vliegtuig in de Rio de la Plata geworpen. Toen verschillende moeders in 1977 op straat kwamen om hiertegen te protesteren, werd hen doodweg verteld dat hun zonen naar het buitenland verhuisd waren. Volgens vele Argentijnen zette dit protest de deur open voor de veelvoud aan latere betogingen. Nog steeds protesteren deze ‘moeders’ elke donderdag op Plaza de Mayo. De aanhouder wint…  2. Op een dag vind je...

Wat bedoeld was als een rustige namiddag voetbal kijken, ontaardt in een waar slagveld. Ofwel de finale Argentinië – Duitsland in Buenos Aires… Het is geen geheim dat voetbal één van de redenen is waarom we zolang in Buenos Aires gebleven zijn. De wereldbeker volgen in een land waar voetbal alle (sociale) problemen doet verdwijnen en waar ze werkelijk gek worden als hun nationale elf spelen, dat wilden we graag eens meemaken. Bijkomend is dat de hoofdstad van Argentinië een multiculturele smeltkroes is, waardoor we heel wat matchen met de ‘lokale gemeenschappen’ hebben kunnen volgen. Mexico in een Mexicaans restaurant, Engeland in de Engelse pub, Holland in de Hollandse pub, … . Maar de reden van dit blogbericht is de WK-finale van zondag. Een feest dat snel ontaarde in iets, wat voor ons leek op een gewelddadige betoging uit een slechte actiefilm. Oorspronkelijk wilden we de wedstrijd in ons ‘stamcafé’ Shamrock bekijken. Maar 45 minuten voor de start was daar werkelijk geen millimeter plaats meer. Geen probleem dachten we en gingen op zoek naar een ander café waar we wel rustig de match zouden kunnen zien. Fout dus… De weinige cafés die open waren, waren zo vol dat mensen op auto’s kropen om door de vitrines toch een glimp te kunnen opvangen van de match.  Opnieuw dachten we ‘geen probleem’ en we trokken meer richting centrum, daar zou zeker nog iets te vinden zijn. Toen we de gigantische Avenida de 9 Julio passeerden, zagen we duizenden supporters, volledig gehuld in de nationale kleuren van Argentinië. Die moesten we volgen, dachten we. Opnieuw fout. Een stoet van duizenden en duizenden mensen trok richting Plaza San Martin waar één groot scherm stond. Gezien ik daar al een aantal matchen had gevolgd, vond ik dat vreemd omdat...

Tango, voetbal, sappige steaks, uitgangsleven de klok rond, boulevards, torenhoge inflatie, mate, dulche de leche, graffiti op bijna elke muur en slechts één taal die gesproken wordt: Spaans. Welkom in Buenos Aires. Buenos Aires is de kleurrijke hoofdstad van Argentinië en het contrast met Zuid-Oost Azië is immens. Eindelijk terug propere kamers zonder kakkerlakken, douchen met water dat niet stinkt en steaks kunnen eten zonder te vrezen voor een zoveelste voedselvergiftiging. De reis naar deze metropool zal ons vanuit Nepal meer dan 50 uur kosten, maar op deze trip hebben we tijd en de tussenstop in Istanbul is een welgekome afwisseling. Twee redenen liggen aan de basis van deze verre verplaatsing. Enerzijds leek ons dit een ideale plaats om het wereldkampioenschap voetbal te beleven. Maar anderzijds wilden we graag een inspanning doen om Spaans op onze CV te kunnen zetten. En daarvoor blijkt Buenos Aires een uitstekende keuze. Alvast 10 typische zaken ter introductie van het ‘Parijs van het Zuiden’: 1. “No hablo Ingles!” Geen woord Engels spreekt men hier, we hadden het op deze reis nog niet meegemaakt. Wel waren we al in landen waar men zich probeert te redden met gebroken Engels, maar een wereldstad waar men niet in staat is om zinnen als ‘Where is…?’ te verstaan, het blijft toch een beetje vreemd. Wij zijn hier om Spaans te leren, dus voor ons des te beter, maar de gemiddelde Westerse toerist gaat hier niet ver geraken met Engels, Frans of elke andere taal dan Spaans. 2. “Loco de fútbol” Dat ze hier zot zijn van voetbal, zal voor weinigen een verrassing zijn, maar ze gaan wel bijzonder ver. Enerzijds is er de eeuwige rivaliteit op clubniveau tussen River Plate en Boca Juniors. De straten lopen hier vol met mensen in rood-zwarte of...