Gerelateerde berichten
Indonesië: yes or no?
Indonesië is een fascinerend land, maar ook vol contrasten. Natuurlijk zijn er de adembenemende vulkaanlandschappen, de verlaten paradijselijke stranden en vind je spotgoedkope verse vruchtensappen op elke hoek van de straat. Maar de immer kraaiende hanen, blaffende honden, toeterende motors en zingende moskeeën ’s morgens vroeg moet je er dan wel bijnemen. Vier redenen waarom we wel én waarom we niet zouden terugkeren naar Indonesië.
WAAROM NIET MEER TERUGKEREN?
LAWAAI: met stip op nummer één. Indonesië is geen land voor de ‘lichte slapers’. Het land zit vol met honden en hanen en die hebben het idee dat er geen verschil is tussen dag en nacht. Idem dito voor de duizenden moskeeën die het land rijk is. Vanaf 4u ’s morgens ontsnap je niet aan ‘het woord van Allah’. Tel daar nog de miljoenen brommers bij, uiteraard zonder geluidsdempers en je weet dat oordopjes het belangrijkste item wordt op je inpaklijst.
VERKEER: gevaarlijk, inefficiënt en ongestructureerd. Voetgangers zijn onbestaande voor motors en autos, éénrichtingstraten zijn enkel een theoretisch concept, wandelpaden zitten vol met putten van meer dan een meter diep en verlichting is een luxegoed. Boten zijn nauwelijks zeewaardig, zitten overvol en kunnen op volle zee zomaar stilvallen (zeg dat we het weten). En een straat oversteken in Jakarta is enkel weggelegd voor diegenen die hun leven moe zijn.
VERVUILING: misschien wel de grootste uitdaging van het land. Vuil wordt overal gewoon op straat en elders gesmeten. Als je op de bovenverdieping woont, smijt je het gewoon door je raam, het terras van de onderbuurman vangt het wel op. Op de ferries wordt al het vuil verzameld in grote plastieke zakken. Klinkt goed totdat je dan merkt dat die grote zakken gewoon in de zee worden gedropt. De rivieren in Jakarta lijken eerder op vuilnisbelten en van rioleringen hebben ze hier nog nooit gehoord. Grootste challenge wordt het ombuigen van de ‘awareness’ van de gemiddelde Indonesiër. Die ligt er duidelijk niet wakker van…
GELATENHEID EN INEFFICIËNTIE: deze woorden kwamen soms spontaan in ons op als er weer iets misliep, of als je alweer een plan A, B en C moest klaar hebben op restaurant, of als het personeel van je guesthouse na je bestelling voor het ontbijt alweer de ingrediënten in de winkel nog moest halen. Misschien hebben wij Westerlingen het wel volledig mis en zouden wij beter ook wat minder aan efficiëntie denken en ons alles wat minder aantrekken. Maar als je dan alweer de helft van het dorp ziet rondhangen, zonder iets te doen, zonder job, tussen al het vuilnis om zich heen, kunnen wij niet anders dan af en toe onze wenkbrouwen fronsen…
Laat je door bovenstaande zeker niet afschrikken om ooit naar Indonesië te gaan, want het blijft een geweldig land dat alles heeft om elke toerist het naar zijn zin te doen hebben. Het zou anders ook gek zijn dat we er twee maanden verbleven hebben ;-). Wij hebben ons beperkt tot onderstaande vier argumenten:
WAAROM WEL TERUGKEREN?
ETEN: spotgoedkoop, gevarieerd en lekker. Bananenpannekoeken als ontbijt, Nasi Campur als middagmaal en gekruide tonijn in bananenblad als avondeten. Dat alles met bijhorende verse vruchtensappen (van papaya tot vruchen waar we nog nooit van gehoord hadden (zoals Sirsak)) en gekruid met één van de zelfgemaakte sambalsauzen. Het ontbijt is meestal inbegrepen in de kamerprijs (die de 12 euro niet overschrijdt) en voor alle andere maaltijden betaal je iets tussen de 0,5 en 2,5 euro. Het eten is hier zeker een ‘unique selling point’.
LANDSCHAPPEN: extreem, fascinerend en ongelooflijk divers. Van woeste vulkaanlandschappen, over heldergroene rijstterrassen en tropische regenwouden tot verlaten, paradijselijke stranden en een impressionante onderwaterwereld.
MASSAGES: zalig en belachelijk goedkoop. We vermoeden dat massage hier een verplicht vak is in de basisopleiding. Hoe anders verklaar je dat elke buurt verschillende massagesalons heeft. Zelfs in de meest afgelegen dorpen zijn mensen bereid om je letterlijk ‘onder handen te nemen’. Elk eiland heeft zijn eigen specifieke massage en de kwaliteit is uitmuntend. En voor de prijs moet je het niet laten: 60 000 Rupiah voor een uur ‘full body massage’. Klinkt veel, totdat je weet dat dit omgerekend 3,65 euro is.
BEVOLKING: het klopt dat de Indonesiërs inefficiënt en gelaten overkomen, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door hun oprechte vriendelijkheid en (meestal) ‘degelijke’ kennis van het Engels. Uiteraard blijft het Zuid-Oost Azië en doen ze hun best om hun producten aan de man te brengen, maar als ze merken dat je niet geïnteresseerd bent, bedanken ze je en laten ze je verder met rust. Dat is wel eens anders aan deze kant van de wereld. En hoe inefficiënt ze ook zijn, ze slagen er steeds in dat het ‘in orde komt’. Niet zoals aangegeven in de reisgids of op hun brochure, meestal zelfs iets compleet anders en met de nodige ‘via-via’s’, maar je krijgt wel wat je nodig hebt en je geraakt wel waar je moet zijn.
Alle foto’s van Indonesië zijn geordend in 6 verschillende sets. Als je op onderstaande foto drukt, vind je ze allemaal:
Alee dat stelt me nu eens teleur! Ik zou zeggen: (be)(ver)oordeel Indonesië niet op haar twee drukste eilanden. Wij hebben het ronduit schitterend gehad op Sulawesi! Het is voor ons Westerlingen maar al te gemakkelijk om Indonesië op de vingers te tikken als het gaat om vervuiling. ‘Gooi je afval niet op straat’ en ‘Kap je bossen niet’ zijn uitspraken die gemakkelijk van een antwoord zijn gediend: ‘En waar zijn jouw bossen dan?’.
Wat betreft de ingesteldheid… Mij leek het dat deze mensen een pak gelukkiger zijn dan wij. Of, om een Indonesische vriend te citeren:
There are many jobs in Indonesia. The question is who’s gonna pay you 🙂
Veel plezier op jullie avonturen daar!
Hey Sophie
Merci voor je reactie. Geen idee of je het hele artikel hebt gelezen maar wij vonden Indonesië een schitterend land, één van de hoogtepunten op deze reis zelfs. We zijn niet voor niks twee maanden gebleven ;-).
Ook niet de bedoeling om iemand te veroordelen, maar vervuiling is wel een objectieve vaststelling. Qua mentaliteit hebben ze daar nog een lange weg af te leggen. Uiteraard is het makkelijk om als Westerling Indonesië op de vingers te tikken, maar ik vond het mijn ‘plicht’ om iets te schrijven over de vervuiling. Wie weet, denken enkele bloglezers nu twee keer na voor ze hun sigaret terug op de grond werpen ;-).
Sulawesi stond ook op ons lijstje, maar zoals je misschien weet, heeft de natuur daar lelijk huisgehouden en was het quasi onmogelijk om daar te geraken. Java en Bali zijn inderdaad de meest bezochte eilanden, maar vertegenwoordigen dan ook het grootste deel van de Indonesiërs. Op Flores en Lombok zijn we nauwelijks toeristen tegengekomen en stelt het probleem van vervuiling zich iets minder.
De bevolking is voor ons eerder een plus dan een min, de gelatenheid stoorde ons niet, maar ik ga ervan uit dat dit voor de meeste bloglezers wel nieuw zou zijn. Niet iedereen verspilt al zijn geld aan reizen eh ;-).
Vele groetjes uit Cambodja
Fijn dat jullie al zo’n toffe tijd hebben gehad! Veel plezier nog en keep on blogging!
ps wat is er in sulawesi gebeurd?