Nieuwjaar in Nepal, anders, heftiger en 57 jaar verder op onze jaartelling. In Bhaktapur, een stad weggeplukt uit de Middeleeuwen en dé plaats om dit te vieren. Tel daar nog een bont Vlaams gezelschap bij en dan kan je wel inschatten hoe overweldigend leuk dit was. Bhaktapur is één van drie Koninklijke steden in de Kathmandu Valley, een waar pareltje en niet voor niets UNESCO werelderfgoed. Tempels, paleizen en monumenten in overvloed en in perfecte staat (al kan de 15 dollar inkom daar ook wel voor iets tussenzitten…). Pittoresk in elk opzicht. Gelegen op de handelsroute tussen Tibet en India en omgeven door machtige gebergtes. Eén van die stadjes waar je best een extra SD-kaartje bijhebt omdat elke hoek een uniek fotomoment is. Maar er zijn nog andere redenen waarom we naar hier gekomen zijn. Enerzijds is dit dé plaats om Nepalees Nieuwjaar te vieren. Een knotsgek schouwspel dat zich over acht dagen afspeelt en waar duizenden mensen zich verliezen in een gigantische mensenmassa. Dat laatste mag je zelfs letterlijk nemen. Een simpele optelsom ‘mensenmassa + beperkte plaats + teveel drank’ heeft zelden als uitkomst ‘veilig’. We hebben de start van het gebeuren (Bisket Jatra) kunnen gadeslaan vanop een dakterras. In het midden van de menigte staat een grote kar (met het beeld van de god Bhairab) die dient als een soort van totem en die de inzet is van een uit de hand gelopen spelletje touwtrek. Onderstaand filmpje zegt wellicht genoeg:   Het hele gebeuren is misschien nog het best te vergelijken met scènes uit de film ‘World War Z’ (met Brad Pitt). Ondanks een gigantische politiemacht, sneuvelen er elk jaar een aantal enthousiastelingen. Zelf zijn we ook één keer moeten wegspringen toen een politie-eskadron onze weg afstormde. De lokale kapperszaak had minder...

5 dagen over de kam van de Kathmandu Vallei in Nepal en door the Central Hills, spectaculaire uitzichten op de terrassen, kleurrijke gebedsvlaggen en af en toe een glimp van de machtige Himalaya’s. Kilometers op en neer, in het bijzijn van Uzol, onze superprofessionele gids. Een ideale voorbereiding op de langere trek door de Himalaya’s. Eerder toevallig kiezen we Nepal als volgende bestemming en pas in het vliegtuig halen we onze reisgids boven. Het land wordt omschreven als ‘divers en magisch’ en dat is voor ons genoeg om meteen te gaan voor een visum voor drie maanden. Aangekomen in Kathmandu, de hoofdstad, beseffen we pas hoe onvoorbereid we zijn. Enerzijds hebben we totaal geen kledij die dit land waardig is. De laatste maanden hebben we rondgesloft in een korte broek, T-shirt en flip-flops. Niet meteen de uitrusting om de Himalaya’s mee te temmen. En anderzijds heeft de vier maanden ‘zon, zee, niets doen en strand’ ook niet meteen een goeie conditie opgeleverd. Iets wat blijkbaar wel wordt verwacht (dixit de reisboeken) als je meerdaagse trekkingen onderneemt in de bergen :-). Het eerste probleem is gelukkig snel opgelost. De wijk waar wij verblijven Thamel, staat bekend voor uiterst goedkoop trekkingsmateriaal. Zelden echt of stevig, maar voldoende om ons verder te helpen. En twee dagen shoppen en 134 dollar later zien we eruit als ervaren bergbeklimmers (inclusief twee nieuwe rugzakken van ‘the North Face’ – al kan dat in dit geval even goed ‘the South Face’ geweest zijn…). Om toch enigszins conditioneel terug beter in orde te zijn, beslissen we om een vijfdaagse trekking over de kam van de Kathmandu Vallei te doen, door ‘the Central Hills’ als opwarming. Met een gids, zodanig dat we hem kunnen uitvragen ter voorbereiding voor onze ‘echte’ trekking in de...

800km op de moto op zoek naar ‘the real Vietnam’, weg van het toeristische gedeelte, over de beruchte Ho Chi Minh-route, maar wel in een land zonder verkeersregels en met moto’s waar letterlijk de stukken van afvlogen. Tel daar nog een knotsgekke ‘Easy Rider’-gids bij en je weet dat dit een gevaarlijk, maar onvergetelijk avontuur werd. Eerlijk is eerlijk, zonder de komst van mijn best friends Jo en Steven hadden we dit wellicht nooit geprobeerd. Zelf had ik nog nooit geschakeld met een motor, laat staan ermee gereden. Niet meteen wat je zou verstaan onder ‘ervaren motorijder’. Maar een beetje risico moet kunnen en veel moeite heeft het hen niet gekost om me te overtuigen. De expert-organisatie in Vietnam die ‘off the beaten road trips’ aanbiedt, zijn de Easy Riders. Vier dagen/drie nachten zouden we nodig hebben om de 800km tussen Nha Trang en Hoi An te overbruggen. Steven, Jo en ik kregen elk een 125 cc, An zou achterop zitten bij onze gids, ideaal om foto’s en films te maken. De dag voor we vertrokken, zou ik – gezien mijn maagdelijke motorervaring – nog wat instructies krijgen van de gids. De les is samen te vatten met de eerste woorden van de gids: ‘up to you’. Na een aantal rondjes te sukkelen, stapte de gids bij mij vanachter op en zei ‘drive me back’. Dat laatste betekende door het centrum van een drukke stad, in een land waar er werkelijk geen verkeersregels zijn. Beetje speciaal, maar gelukkig was ik er snel mee weg. Onze gids Huy zou ons vier dagen rondleiden door het binnenland van Vietnam. Een groot stuk zou langs de Ho Chi Minh-route gaan, de beruchte bevoorradingsweg die tijdens de Vietnamoorlog door de Amerikanen letterlijk is platgebombardeerd. De gevolgen ervan zijn...

Eén van de gruwelijkste episodes in de 20ste eeuw; 3 miljoen doden, systematische uitroeiing van iedereen die zich intellectueel gedroeg of eruit zag (een bril was voldoende), afschaffing van religie, handel, onderwijs en privébezit. Ofwel het regime van de Rode Khmer onder leiding van de paranoïde Pol Pot. Een beetje context is op zijn plaats: te midden van de Koude Oorlog probeert het zuiden van Vietnam het Communistische noorden op de knieën te krijgen. Dat zuiden wordt ‘geholpen’ door de Verenigde Staten. Omdat het noorden o.a. via Cambodja de toegang zoekt naar het zuiden, beslissen de Amerikanen om ‘geheime’ bombardementen uit te voeren op Cambodja (1969 – 1973). Ze slagen erin om meer bommen te werpen op het land dan er in totaal tijdens de tweede wereldoorlog zijn geworpen. De vele burgerslachtoffers (600 000!), het wanbestuur en de corruptie (wederom gesteund door de Amerikanen) zorgen ervoor dat vele Cambodjanen hun toevlucht zoeken bij de Rode Khmer, een beweging o.l.v. de revolutionair Pol Pot. Pol Pot, gestudeerd in Parijs en gesteund door China, was gefascineerd door de levensstijl op het platteland, zonder invloed van het boeddhisme, zonder geld en onderwijs en wou deze manier van leven overbrengen op het hele land. Toen hij na vijf jaar burgeroorlog in 1975 aan de macht kwam, schaftte hij meteen alle sociale instituties af. Geen banken en nationale munt meer, geen onderwijs, geen religie, geen handel en geen TV en radio meer. Zelfs de jaarteller werd teruggebracht op ‘year zero’. Onder het motto ‘Wat rot is, moet verwijderd worden’, werden duizenden landgenoten systematisch uitgemoord. Iedereen die intellectueel was of leek, werd onmiddellijk ‘verwijderd’. Een andere taal spreken of een bril dragen, was voldoende. Enkele dagen nadat de Rode Khmer de hoofdstad ingenomen had, werden alle stadsmensen het platteland ingedreven...

Grootste religieuze bouwwerk ter wereld, eerste metropool in Zuid-Oost Azië, indrukwekkende tempels en adembenemende zonsop- en ondergangen, trots, ziel en symbool van Cambodja. Geen wonder dat ze de film Tombraider hier hebben opgenomen ;-). Onze persoonlijke top 5. Angkor is de belangrijkste archeologische site in Zuid-Oost Azië en stond al heel lang op ons verlanglijstje. Het hele gebied behelst zo’n 400 vierkante km en bevat magnifieke overblijfselen van het Khmer tijdperk. Als je het in zijn tijdsgeest ziet (9e – 15e eeuw) dan kan je niet anders dan vaststellen dat ze toen veel verder stonden dan wij. Groot, maar ook gewild. Het is dé topattractie hier en gezien de Chinezen tegenwoordig ook de hele wereld willen zien, kan je best goed op voorhand nadenken wat je wanneer wil zien. Tenzij je tussen de overvolle bussen Aziaten met fluo petjes wil zitten. Wij hebben er alleszins veel voor over om die legers fluo te vermijden en met behulp van de Lonely Planet en enkele travelblogs is dat – op een uitzondering na – goed gelukt. Vijf nachten verblijven we in Siem Reap, een leuk stadje dat dé uitvalsbasis is voor Angkor. Vandaaruit hebben we verschillende malen een tuk-tuk gehuurd voor een dag. Aanvankelijk dachten we nog dat de chauffeur ons wat tips zou geven, maar die mannen willen eigenlijk maar twee dingen: slapen in hun hangmat én zo snel mogelijk terug zijn (wellicht om terug te gaan slapen). Heel wat puzzelwerk, vijf zonsop- en ondergangen en meer dan 100 kilometers later, staan we versteld van hoe impressionant dit eigenlijk wel niet is. Onze top 5 met vooral heel wat foto’s: 1. ANGKOR WAT Uiteraard komt iedereen hier om de bekende tempel ‘Angkor Wat’ te zien. Een immens bouwwerk waarvoor 300 000 arbeiders en 6000 olifanten nodig waren en...

Thaiboksen kennen we allemaal, maar eigenlijk is Khmer boksen dé voorloper en bakermat van kick- en thaiboksen. Het betere duw- en trekwerk, oftewel de nationale sport van Cambodja. Wij hadden gelezen dat Cambodjanen zot zijn van deze sport en elke zondag zendt de TV-zender CNT wedstrijden live uit vanuit hun studio’s. Die zijn gratis te bekijken in Phnom Penh, de hoofdstad en het toeval wou dat we op een zondag arriveerden. Ooit bestond het Khmer koninkrijk uit Cambodja, Thailand, Laos en Vietnam en was er maar één belangrijke krijgskunst, nl. Khmer boksen. Dit én hun oorlogsolifanten zorgden ervoor dat er een gigantisch rijk kon worden uitgebouwd tussen de 9e en de 15e eeuw. Nadien is Cambodja uiteengevallen door allerlei oorlogen en in tegenstelling tot Thaiboksen is het internationaal (nog) niet doorgebroken. Toen de Fransen Cambodja binnenvielen in de 19e eeuw, vonden ze de sport te brutaal en te onbeschaafd. Ze introduceerden hierbij een boksring, handschoenen en vijf ronden van drie minuten en tot op de dag van vandaag bestaat het Khmer boksen op die manier. De boksers zelf leven niet bepaald in luxe. Meestal doen ze mee aan wedstrijden om hun familie te onderhouden. Beetje vreemd om te zien hoe ze geen kleedkamers hebben, maar zich aankleden op een bankje achter de tribune. Rijk zullen ze er ook niet van worden. Hoewel het nationale televisie is, verdient de gemiddelde bokser 15 tot 25 dollar met een (gewonnen) gevecht. Wellicht ook de reden waarom de clubs maar enkele exemplaren bokshandschoenen hebben die ze met elkaar delen. Aan elke wedstrijd gaat er een heel ritueel vooraf, zo bidt elke bokser in elk van de vier hoeken. Het gaat er heftig aan toe, maar tegelijkertijd ook hoffelijk. Vooral elleboog- en kniestoten zijn belangrijke wapens en meestal is het...

Indonesië is een fascinerend land, maar ook vol contrasten. Natuurlijk zijn er de adembenemende vulkaanlandschappen, de verlaten paradijselijke stranden en vind je spotgoedkope verse vruchtensappen op elke hoek van de straat. Maar de immer kraaiende hanen, blaffende honden, toeterende motors en zingende moskeeën ’s morgens vroeg moet je er dan wel bijnemen. Vier redenen waarom we wel én waarom we niet zouden terugkeren naar Indonesië. WAAROM NIET MEER TERUGKEREN?     LAWAAI: met stip op nummer één. Indonesië is geen land voor de ‘lichte slapers’. Het land zit vol met honden en hanen en die hebben het idee dat er geen verschil is tussen dag en nacht. Idem dito voor de duizenden moskeeën die het land rijk is. Vanaf 4u ’s morgens ontsnap je niet aan ‘het woord van Allah’. Tel daar nog de miljoenen brommers bij, uiteraard zonder geluidsdempers en je weet dat oordopjes het belangrijkste item wordt op je inpaklijst. VERKEER: gevaarlijk, inefficiënt en ongestructureerd. Voetgangers zijn onbestaande voor motors en autos, éénrichtingstraten zijn enkel een theoretisch concept, wandelpaden zitten vol met putten van meer dan een meter diep en verlichting is een luxegoed. Boten zijn nauwelijks zeewaardig, zitten overvol en kunnen op volle zee zomaar stilvallen (zeg dat we het weten). En een straat oversteken in Jakarta is enkel weggelegd voor diegenen die hun leven moe zijn. VERVUILING: misschien wel de grootste uitdaging van het land. Vuil wordt overal gewoon op straat en elders gesmeten. Als je op de bovenverdieping woont, smijt je het gewoon door je raam, het terras van de onderbuurman vangt het wel op. Op de ferries wordt al het vuil verzameld in grote plastieke zakken. Klinkt goed totdat je dan merkt dat die grote zakken gewoon in de zee worden gedropt. De rivieren in Jakarta lijken eerder...

Gokken is illegaal in Bali behalve als het religieus geïnspireerd is. En hanengevechten zijn volgens de Hinduïstische cultuur op Bali een zuiveringsritueel. Het bloed van de hanen zou de kwade geesten wegdrijven. Dat komt nu net goed uit voor heel wat Balinezen die dit niet alleen als ‘nationale hobby’ beschouwen, maar ook hun geld verdienen met dergelijke ‘religieuze’ activiteiten. Hanen worden van jongs af aan getraind om na een periode van 6 maanden tot 2 jaar klaar te zijn voor het ‘ultieme gevecht’. Hoe ze het doen, is een raadsel maar het zou iets te maken hebben met uithoudingsvermogen en kracht. Onder hanen van dezelfde soort is er een natuurlijke agressie,  hen laten vechten is dus een koud kunstje. Maar doorslaggevend om het strijdperk levend te verlaten, is de manier waarop de haan zijn ‘wapen’ gebruikt. Net voor het gevecht wordt er immers een groot, vlijmscherp scheermes (taji genaamd) gemonteerd aan de achterkant van de poot. Toevallig was er tijdens één van onze bezoeken aan het apenbos een hanengevecht aan de gang en hoe vreselijk ook, we konden onze menselijke nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Toen we aankwamen, was het eerste gevecht net voorbij en het enige wat we nog te zien kregen waren twee hanen. Eén levende die totaal in shock was en één opengereten exemplaar. Volgens de Hindutraditie behoort de dode haan tot de winnaar die er meteen soep van maakt. We zagen hoe de verliezer meteen in een pot kokend water werd gestoken en vervolgens geplukt.  ‘The games must go on’ geldt ook voor hanengevechten en lang werd er niet gerouwd om de dode haan. Fascinerend om de chaos net voor een wedstrijd te observeren. Iedereen roept tegelijkertijd (naar het schijnt de kleur van de haan) en zet bedragen in tot 1000000 Rupiah...

Agressieve apen, bloedige hanengevechten en spectaculaire vuurdansen. Enkele van de vele redenen waarom we drie weken hebben vertoefd in Ubud, de artistieke en culturele hoofdstad van Bali. Tussen de groene rijstterrassen en ‘yoga-experimenterende’ hippies en yuppies. Na 5 maanden van ‘inpakken, uitpakken’ is het tijd om even wat gas terug te nemen. Het zal wellicht voor velen vreemd overkomen, maar reizen op zich is best vermoeiend. In het begin zoek je de avonturen en de vreemde gezelschappen spontaan op, maar na enkele maanden heb je even nood aan een vaste plek, wat routine en rust. En omdat we enkele weken geleden zo een leuke tijd hadden beleefd in Bali, beslissen we om ons een tijdje in Ubud te vestigen. Dat tijdje zijn uiteindelijk drie weken geworden… Ubud is de culturele en artistieke hoofdstad van Bali en door verschillende mensen omschreven als één van de topsteden in Azië. Gelegen tussen de rijstvelden en bekend vanwege de Julia Roberts film “Eat, pray, love”. We gaan jullie niet vervelen met de verhalen over hoeveel koffies en vruchtensapjes we gedronken hebben, noch over hoe fantastisch en goedkoop de massages hier waren. Eén ding willen we wel met jullie delen, nl. wat we gezien en beleefd hebben in de Monkey Forest, een stukje afgeschermd regenwoud waar 600 wilde langstaartmakaken zichzelf en toeristen entertainen. Zo fascinerend dat we vijf keer zijn teruggeweest, en dat wil wat zeggen voor iemand die zichzelf snel verveelt ;-). The Monkey Forest: fascinerend maar controversieel Omdat er geen honden zijn toegelaten en omdat een doorsnee toerist ongewapend is, hebben de apen geen natuurlijke vijanden en is er geen enkele angst t.o.v. mensen. Ubud is booming en dat betekent dat hier alle dagen bussen vol met (voornamelijk) Aziaten worden losgelaten in dit bos. Duidelijk is dat...

In de euforie “we survived Komodo” worden blijkbaar gemakkelijk intense banden gesmeed en de komende 3 dagen brengen we onze avonden in Labuan Bajo (waar me aanmeerden) door met de groep van op de boot. Labuan Bajo was ooit een klein vissersdorpje aan de westkust van het eiland Flores, maar nu de snelst groeiende regio in Indonesië, vooral te wijten aan het toenemende toerisme. Flores (Portugees voor ‘bloemen’) ligt nog oostelijker in de eilandengroep Nusa Tenggara (waartoe ook Lombok behoort) en is 354 km lang en 63 km breed. Van oost naar west strekken zich bergketens uit met dode, maar ook nog actieve vulkanen met op de flanken tropisch woud en rijstterrassen in de valleien. Dit levert uiteraard prachtige ritten op, maar gezien er geen 30 m rechte weg is op het ganse eiland levert dit vooral veel wagenziekte op… Buiten de gezellige avonden in Labuan Bajo genieten we vooral van de overweldigende luxe die een simpel hotel biedt na ons avontuur op die ‘vluchtelingenboot’. Even twijfelen we zelfs om terug te vliegen naar Bali (vooral wegens vele nachten van slecht slapen) en Flores te laten voor wat het is, maar gelukkig schrapen we onze moed bijeen en trekken we verder naar Bajawa. Na 12 uur onderweg zijn (voor een afstand van 260km!) zien we Kees en Toos (die mee op onze Komodotrip waren) terug en beklimmen we de volgende dag met hen een kleine vulkaan. Bajawa is ook de meest traditionele streek van Flores en dus een must om traditionele dorpjes te bezoeken. Net de goede timing gezien er een jaarlijks driedaags festival plaatsvindt, alleen denk ik dat we wat te vroeg op de ochtend in de dorpjes zijn en dat iedereen nog met een kater in bed ligt. Geen festiviteiten te zien… Ondertussen reizen we verder met...