Het zien van de komodovaranen stond hoog op mijn verlanglijstje en dat moest ook want het is niet evident om oog in oog te komen staan met die vervaarlijke beesten. Dat de varanen zelf vleesetende monsters van 3 meter zijn die geregeld een toerist op hun menukaart vinden, schrok me niet zo erg af. Maar de overtocht door één van de woestste zeeën van Indonesië (en dat wil wat zeggen), daar zag ik wel tegenop. Zeker als je weet dat deze overtocht tijdens het regenseizoen (lees: nu) streng wordt afgeraden door de reisgidsen. Om maar te zwijgen van de talrijke verhalen van nauwelijks zeewaardige boten die tijdens de tocht zinken. Vier dagen en drie nachten zouden we moeten doorbrengen op één van die louche bootjes. Tel daar nog bij dat we niet wisten of we onze paspoorten (met verlengd visum) zouden terugkrijgen en dan weet je dat de komende vier dagen een heus avontuur zouden worden. Dat laatste bleek gelukkig snel in orde, we kunnen wettig 2 maanden in Indonesië blijven. Minder leuk werd het wanneer we gingen inchecken. Een zwalpend, hout gevaarte met een maximumcapaciteit van 25 mensen (dixit de brochure). Op het eerste zicht leek mij 25 ruim geschat, maar de verrassing werd pas compleet toen plotseling – nadat ik dacht dat iedereen was ingecheckt – nog eens 20 Indonesische tieners opstapten. Initieel dachten we dat die maar een stukje zouden moeten meevaren, waar zouden ze in godsnaam allemaal slapen. Maar dat werd snel duidelijk. Elke westerling kreeg een klein matrasje en daarnaast en daarachter (yep, het hele gangpad ook) sliepen de Indonesiërs met 2 à 3 op een matje. In het begin hadden we daar natuurlijk wat medelijden mee, maar ik kan jullie meegeven dat dat gevoel vermindert wanneer je ‘s...

Sydney was mooi en heel leefbaar, maar we snakken al een tijdje naar een meer avontuurlijke en betaalbare bestemming en dan komt Indonesië als geroepen. We wisten al voor ons vertrek dat we hier een aantal bekenden zouden treffen met wie we Kerst en Nieuwjaar zouden doorbrengen. Een bont gezelschap uit de Kempen bestaande uit mijn zus Katelijn, haar partner Maarten en een hoop vrienden van hen. De meeste hadden we zelf nog nooit ontmoet, maar omgaan met Kempenaren vraagt nu niet bepaald kennis van metafysica ;-). Drie weken zullen we samen reizen en als alles meezit, zouden we zowel Java, Bali en Lombok bezocht moeten hebben. Indonesië is zo gigantisch en indrukwekkend dat er ongetwijfeld nog wel een apart verslag zal over volgen, maar voor nu is het handig als jullie weten dat het land bestaat uit meer dan 17.000 eilanden, bewoond door 245 miljoen inwoners die samen 740 talen machtig zijn. Het is een land waar je maanden kan vertoeven zonder dat je hetzelfde ziet, hoort of eet. Bedoeling is om zo snel mogelijk de hoofdstad Jakarta te verlaten en de reden is voor de hand liggend. By far is Jakarta, met zijn 25 miljoen inwoners, de lelijkste, vuilste en minst inspirerende stad ter wereld. In vergelijking met de Indonesische hoofdstad is Bangkok een goed georganiseerd boerendorpje. En dat ‘het verkeer wel eens moeilijk doet’ is een waar understatement. Voor een kilometer met de taxi mag je gauw rekenen op 30 minuten. En voor diegenen met voldoende logisch verstand: ‘nee, wandelen is geen optie, een straat oversteken staat gelijk met zelfmoord’. Tel hier nog de gigantische stortregens bij (het is volop regenseizoen) en dan versta je waarom we a.s.a.p. een treinticket willen richting Jogjakarta, onze volgende bestemming. Groot is onze verbazing als...

Na ongeveer zes weken Nieuw-Zeeland is het tijd voor iets nieuws. Rond 18 december worden we verwacht in Indonesië, waar Katelijn & Maarten en een hoop vrienden ons zullen vervoegen. Maar bij het zoeken naar een vlucht blijkt dat vliegen naar Jakarta ons goedkoper uitkomt door over Sydney te vliegen dan rechtstreeks vanuit Nieuw-Zeeland. Dit moest ons geen twee keer voorgesteld worden! Sydney, here we come. Bij de voorbereiding hebben we al lang door dat Sydney gigantisch is. Het is dan ook de grootste en oudste stad van Australië en telt als regio meer dan 4,5 miljoen inwoners. Sydney is één van de meest geliefde en leefbare steden ter wereld en wij kunnen daar alleen maar met akkoord gaan. Sydney heeft het gewoon allemaal: een zonnig klimaat, een hippe waterfront, vriendelijke bewoners, goudgele stranden, bergen, trendy bars, restaurants en coffeeshops op elke hoek van de straat, ontelbare shoppingcenters en winkelstraten (een echt shoppingparadijs voor de liefhebber :-)), grote parken, een prachtige skyline, etc. Wij zijn fan! Jammer dat het wat ver van België ligt ;-). Het begon echter allemaal minder rooskleurig bij aankomst… Na het overslagen van een nacht door de uren van de vlucht moeten we ook nog eens meer dan 1,5u aanschuiven aan de paspoortcontrole. Hun nieuwe systeem (verdeling tussen paspoorten van Angelsaksische landen en al de rest) staat duidelijk nog niet op punt. Onze hostel blijkt ook erg crapy te zijn (wat een dure stad!) met incompetent personeel en feestende backpackers, mààr met een geweldige ligging naast het centraal station, waardoor we de hele stad en haar verschillende buurten met de trein (met een netwerk dat perfect geregeld is) kunnen verkennen. Onder het motto van Tom ‘We all talk football‘ kunnen we natuurlijk niet anders dan ook het Australische voetbal verkennen. Zeker in Sydney, waar Alessandro Del Pierro...

Het voelt vreemd aan om dit verslag te schrijven. Normaal gezien heb ik enkele bladzijden met aantekeningen waar ik probeer één verhaallijn in te krijgen. Nu heb ik nauwelijks een halve bladzijde met kribbels. Nochtans is de natuur op het zuidereiland één van de mooiste die ik ooit gezien heb, ik kan verstaan waarom films à la ‘The Hobbit’ en ‘The Lords of  the Ring’ hier zijn opgenomen. Ook hebben we hier het geweldige gezelschap gekregen van Margaux en Steven waarmee we veel lol hebben gemaakt. Deze laatste 2,5 weken voelden aan als een soort ‘vakantie in de vakantie’. De voorbije weken hebben we sober geleefd, maar met vieren was dat anders, geen enkel lokaal bier is onaangetast gebleven… . Het deed ook deugd om na 2,5 maanden nog eens leuke gesprekken te hebben met bekenden (en in het Nederlands). Om een goede indruk te krijgen van het zuidereiland zijn lange busritten onvermijdelijk, gemiddeld 6u per rit. Maar hoewel zo’n ritten anders vaak saai durven te zijn, geven de uitzichten je hier geen kans om je te vervelen. Hier enkele foto’s van wat ik bedoel: Met de ferry varen we vanuit Wellington (noordereiland) richting Nelson, een klein kuststadje bekend vanwege de talrijke microbreweries en het grootst aantal zonuren per jaar. Het eerste hebben we in overvloed gevonden, het tweede hebben we gemist. De eerste week op het zuidereiland regende het voornamelijk. Niks mis mee, maar iets minder om mooie foto’s te nemen ;-). Twee vermeldenswaardige activiteiten hier: Abel Tasman National Park en de ‘hereniging’ met Margaux & Steven. Steven had voor mij een T-shirt van de rode duivels bij en dat is genoeg om vanaf nu als mijn persoonlijke held door het leven te gaan ;-). 3 dagen en een busrit van 9u later arriveren...

Het is geweten dat de Kiwi’s (inwoners van Nieuw-Zeeland) zeer vriendelijk zijn, maar hun enthousiasme en positivisme is iets wat je nog zelden aantreft in Europa. Een mooi voorbeeld is de WK voetbalmatch Nieuw-Zeeland – Mexico. Twee weken geleden hadden we op de valreep tickets kunnen kopen voor de baragewedstrijd. De winnaar van deze matchen (heen – terug) zou onze Rode Duivels mogen vergezellen op het wereldkampioenschap. Er stond dus wat op het spel en we waren dan ook content dat we de tickets hadden kunnen bemachtigen. Helaas is de nationale ploeg van Nieuw-Zeeland een bende amateurs (ook letterlijk te nemen) en gingen ze in Mexico met 5-1 de boot in. Weg spanning dus. In Wellington (en dus de match die wij gezien hebben) kwamen ze al snel 0-3 achter. Europeanen waren – als ze al hadden komen opdagen – vertrokken, maar hier bleven de ‘All Whites’ (supporters) achter hun ploeg staan. Bij een 0-3 stand (en met de heenwedstrijd dus 1-8) kregen ze een penalty, wat een ambiance in het stadium. Het leek alsof ze nog konnen winnen. Tot overmaat van ramp missen ze die penalty dan nog en dan verwacht je een gigantisch fluitconcert (het was echt een gepruts), maar tot mijn verrassing werd er niet gevloekt en werden de spelers niet uitgefloten. Meer nog, de All Whites begonnen plotseling terug te zingen. En helemaal op het einde werd hun enthousiasme dan beloond door een tweede penalty die wel benut werd. Voor diegenen die willen zien hoe de All Whites reageren wanneer ze scoren en nog ‘maar’ 6 goals moeten maken, een kort filmpje: Anyway, de eindscore werd 2-4 (en dus 3 – 9), maar niemand ging ongelukkig naar huis. Het leek zelfs of de twee gemaakte doelpunten reden was om te feesten....

5 à 6 weken zullen we in Nieuw-Zeeland vertoeven, een land dat meestal wordt uitgedrukt in superlatieven en waar velen van ons al lang van dromen. Maar toch was het even wennen toen we de tropische temperaturen van Fiji inwisselden voor een regenachtige 15 graden in Auckland. De eerste dagen hebben we het zelfs koud gehad, een mens went blijkbaar snel aan bepaalde omstandigheden. Onze tijd verdelen we gelijkmatig tussen het Noorder- en het Zuidereiland. Hieronder kan je de reisweg zien die we hebben afgelegd op het Noordereiland. Onze eerste bestemming, Auckland staat in de top 3 van meest kwaliteitsvolle steden en maakt het een ideale startplaats om Nieuw-Zeeland te leren kennen. De ligging van Auckland is zeer bijzonder. Enerzijds ligt de stad tussen de Pacifische Oceaan en de Tasmanzee, de ene mondt uit in de andere. Maar nog fascinerender is het feit dat de stad (en eigenlijk een groot deel van het Noordeiland) gebouwd is op en tegen vulkanen. Auckland telt meer inwoners dan Brussel, maar voelt toch veel ‘kleiner’ aan. Het is ook gek voor ons om na zoveel weken terug in een ‘Westerse’ stad rond te lopen. Terug coffeeshops, terug cinema’s, terug grote gebouwen, terug mensen die zich houden aan regels… . Vijf dagen zullen we hier doorbrengen, maar het ritme ligt laag, ongetwijfeld zit Fiji daar voor iets tussen. De “coast to coast walk” is een wandeling van 16km die vertrekt aan de Tasmanzee en die via de belangrijkste attracties eindigt aan de haven van Auckland. Onderweg passeer je o.a. One Tree Hill, ooit nog bezongen door U2. Een trip met de ferry naar Devonport en een etentje met het Britse koppel Riyan en Allie (leren kennen op Fiji) later, vertrekken we zuidwaarts naar Rotorua. Rotorua is een klein toeristisch stadje in een gebied met bijzonder veel...

Wie aan Fiji denkt, denkt aan witte stranden, blauwe zeeën, lachende gezichten, kannibalisme, rugby, kokosnoten en palmbomen en dit is (gelukkig – op dat kannibalisme na…) ook wat je krijgt. Maar er zijn nog wel meer karakteristieken van deze bizarre eilandengroep. Een kort overzicht, zoals steeds een combinatie van hetgeen we gezien én gelezen hebben. Fiji is een archipel, bestaande uit 332 eilanden waar er zo’n 105 van bewoond zijn. Met al het water tussen de eilanden omslaat het land een gigantisch gebied van 1,5 miljoen vierkante km, maar slechts 18000km is bewoond. Alles speelt zich af op het hoofdeiland, waar ook de hoofdstad Suva (en ¾ van de bevolking) zich bevindt. De Westelijke eilanden (Mamanuca- en Yasawa-eilanden) zijn de plek waar de meeste toeristen neerstrijken. Het Oosten en Noorden zijn moeilijk bereikbaar en dus ook (gelukkig) minder bezocht. En hoewel je het niet meteen zou denken, is dit land allesbehalve stabiel. Niet in het verleden, noch in het heden. De bijnaam van Fiji is ‘coup coup-land‘ wat wijst op de verschillende staatsgrepen die hier hebben plaatsgevonden na de onafhankelijkheid sinds 1970. De laatste staatsgreep dateert nog maar van 2006. Aan de basis van deze instabiliteit ligt één vraag: “Wie zijn de ‘echte’ Fijianen en wie mag ‘profiteren’ van de daarbij horende rechten”. Er zijn immers twee grote groepen die hier leven. Enerzijds de Fijianen die – omdat ze hier altijd gewoond hebben – ook de grootgrondbezitters zijn en anderzijds de Indo-Fijianen, die vanaf 1870 vanuit India naar hier zijn gevoerd om op de suikerplantages te werken en die na een termijn van 3 à 5 jaar in Fiji konden blijven wonen. Qua mentaliteit zijn de verschillen overduidelijk. De Fijiaan is de immer lachende, speelvogel die zich nooit laat opjagen (Fiji-time!). De Indo-Fijiaan daarentegen is de typische Indische ondernemer die geen kans onbenut laat om...

De Transsiberische Express was een waar avontuur, maar echt erg vinden we het niet om het koude en onvriendelijke klimaat te ruilen voor het tropische. Via een tussenstop in Seoul vliegen we naar Nadi in Fiji. Helaas hebben we maar 2u in Seoul, net genoeg om te beseffen dat hun luchthaven één van de meest impressionante is die we ooit gezien hebben. Zuid-Korea komt bij op ons ‘to do-lijstje ;-). Op de vlucht zitten twee grote groepen Fijianen. De éne groep maakt deel uit van het leger van Fiji en heeft er net een VN-missie opzitten van één jaar in Irak. De andere is een professionele dansgroep die de wereld rondtrekt om Fiji cultureel te vertegenwoordigen. Het valt meteen op dat bijna alle mannen (en de meeste vrouwen) bijzonder struis gebouwd zijn, we snappen al waarom ze zo goed zijn in rugby. De dansgroep zal net zoals ons, bijna twee uur moeten wachten op hun ‘pick-up’ en dat geeft tijd om elkaar te leren kennen. Enkele weken later zal dat zorgen voor een bijzondere ervaring… Eens geland op Fiji kon de tegenstelling met de voorbije weken niet groter zijn. De zon straalt, een lokaal bandje verwelkomt alle toeristen en iedereen is supervriendelijk. Russen zouden zich onmiddellijk om hun ongemak voelen. Zelfs de gebruikelijke securitycheck verloopt hier plezierig. De dame die ons controleert, is aangenaam verrast dat we uit België komen. Ze heeft er familie wonen en wisselt meteen haar facebook-account uit. Dat dat gesprek 15 minuten duurt, dat de rest moet wachten en dat het eigenlijk niks te maken heeft met een controle, doet hier niets ter zake. Ook dat is een typisch element van Fiji, ‘Fiji-time’ genoemd. Het komt erop neer dat ze hier niet streven naar efficiëntie en dat de definitie van...

Vannacht speelden de Rode Duivels hun cruciale wedstrijd in en tegen Kroatië en ik had er veel voor over om daar getuige van te zijn. Uit ervaring weet ik dat het in het buitenland niet evident is om zulke events live te volgen. Je zou denken aan een Ierse pub, maar elk voetballand speelde die avond een belangrijke match. Daarenboven is Belgisch voetbal nu niet bepaald iets waar veel volk op afkomt (hoewel dat stilaan aan het veranderen is). Ik had er niet beter op gevonden om onmiddellijk na het inchecken in onze hostel een mailtje te sturen naar de Belgische ambassade met de vraag of zij meer informatie hadden. Tot mijn verbazing had ik binnen de vijf minuten een antwoord met zelfs een pdf-document. Blijkbaar zijn er Belgische cafés in Bejing (dankzij onze bieren) en één daarvan, Beermania, zond de match integraal en live uit op een groot scherm. Mijn ogen begonnen meteen te ‘glintseren’. An was te uitgeput en dus vertrok ik rond 23u alleen met de taxi. Het was ‘slechts’ een kleine 15 km (en nog steeds in het centrum). Ik had het personeel in onze hostel gevraagd om het adres te vertalen naar Chinese karakters want ons geschrift verstaat de meerderheid niet. Dat én een gedownloade googlemaps-kaart zorgde ervoor dat ik een half uur later in Beermania was. De kroeg zat afgeladen vol, deels met de (iets rijkere) locals, deels met expats. Aan de truitjes te zien, waren er heel wat Belgen. Ik leerde meteen dat niet alle Chinezen wisten hoe er bier wordt gedronken in België. Voor mij zat een groepje jonge Chinezen die net hun volgende Hoegaerden van 5 liter (!) bestelden. Vervolgens schepte iedereen het eigen glas vol uit de emmer van 5 liter. Bizar, maar de brouwerij zal ongetwijfeld niet klagen. Zoals elke...

Van Ulaanbaatar tot Bejing hebben we terug de ‘officiële’ Transmongolische Express. En dit keer is de coupé niet alleen voor onszelf (dat geluk kon niet blijven duren), maar delen we het met twee Nederlanders, Niels uit Nijmegen én Louise uit Amsterdam. Iets verder zit nog een jong Nederlands koppel, Fiona & Joran, en de komende 1,5 dag zullen we vaak met ons zessen de tijd doorbrengen. Alle België-Holland vergelijkingen en grappen passeren de revue. Ons volgend bezoek in Nederland bestellen we zeker een ‘patatje oorlog’ en noemen we de politie ‘wouten’ of ‘juten’. Maar het waren leuke gesprekken en het was een tijd geleden dat we nog eens Nederlands konden praten (met anderen wel te verstaan ;-)). Ondertussen vliegen de schitterende landschappen ons voorbij. Net buiten Ulaanbaatar waren dat nog sneeuwlandschappen, maar langzaam maar zeker stijgt de temperatuur en wordt het landschap gevarieerder en kleurrijker. De grensovergang met Rusland was bizar vanwege alle administratie en het nors gedrag van de politie, maar die van China met Mongolië kan ook tellen. Elke trein die vanuit Mongolië China binnenrijdt, staat een aantal uren stil omdat… alle onderstellen moeten vervangen worden. We wisten dit uiteraard op voorhand, maar het blijft een bijzonder schouwspel. De sporen in China zijn niet zoals in de meeste landen en dus dienen er voor elke trein aparte onderstellen te worden voorzien. Deze worden verwisseld in een schuur en vanuit de ramen kunnen we volgen hoe dat juist in zijn werk gaat. Ik heb een stukje kunnen filmen, indien geïnteresseerd: Rond de middag arriveren we in Bejing, we hebben er nu een treinreis van iets meer dan 7000km opzitten en hoewel het een leuk avontuur was, willen we nu graag de trein even vermijden. Het is een zonnige dag en we zijn meteen onder de indruk. We kunnen ook...