Gerelateerde berichten
Het leven op de Transsiberische spoorlijn
Van dinsdag 24 september tot zaterdagochtend 28 september brengen we de tijd door aan boord van de befaamde Transsiberische Express, een trein met heel wat historiek. Het is de langste spoorlijn ter wereld en de belangrijkste van Rusland. Van Moskou, door Siberië tot in Vladivostok zou zo’n 9288km zijn. In feite bestaat er niet zoiets als dé Transsiberische Express. Er zijn verschillende Transsiberische treinen en diegenen die wij nemen, is de Baikal (of nummer 4) die tot in Irkutsk, Siberië (onze eerste stop) gaat. De stad was in het tijdperk van het communisme de enige plek waar buitenlanders hun reis mochten onderbreken. Gelukkig zijn de tijden veranderd en mogen wij er elke stop even uit. Elke 3 à 4 uur stopt de trein, hoe lang is aangeduid op het treinschema, maar echt stipt zijn ze niet. En gezien de consequenties van het missen van de trein navenant zijn, is het letterlijk ‘hop on, hop off’. Grappig trouwens, hoe zo net voor elke stop iedereen klaar staat om eraf te springen, snel alle inkopen doet en zich haast om terug op de trein te springen. Afhankelijk van de regio en het tijdstip staan de perrons vol met ‘babouchka’s’ (grootmoeders) die allerlei lokale producten aanbieden. Het blijft gokken, maar meestal is het wel eetbaar wat ze aanbieden.
De trein zelf is niet het luxemodel zoals wij ze kennen in België, maar we hadden erger verwacht. Elke stop krijgt elk compartiment een nieuwe lading kolen om ervoor te zorgen dat alles functioneert. Wat helaas niet kon voorkomen dat we de eerste dag al lange tijd zonder water zaten, niet handig als je weet dat er in tweede klasse geen douche aanwezig is, enkel een ijzeren toilet en een lavabo met een kraantje met traaglopend water aan Siberische temperaturen. Gelukkig hebben we onze voorzorgen genomen en doen de wegwerpwashandjes, de droogshampoo en ‘wassen zonder zeep’ hun dienst. Een kort filmpje over hoe zoiets eruit ziet:
Elke wagon bestaat uit een 8 à 9 tal coupés, een toilet én een samovar. Dat laatste is een soort veredelde waterkoker, maar die er wel voor zorgt dat we kunnen eten en drinken, dus van onschatbare waarde. Elke coupé heeft twee stapelbedden, een mini-ventilator én een klein tafeltje. De matrassen lijken beton, de dekens wel 40 jaar oud en toch hebben we redelijk geslapen. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat we slechts met twee waren in deze coupé, meestal moet je die delen met nog twee anderen. Benieuwd of we richting Mongolië en China hetzelfde geluk gaan hebben.
Net zoals in België is het hier ook herfst en dat maakt dat de taferelen onderweg bijzonder de moeite zijn. Al is fotograferen vanuit een trein een kunst apart ;-). Bij de eerste stop hebben we meteen het raam wat proberen proper te maken, maar dat was niet evident met enkel wat vochtige doekjes. En vanzelfsprekend kon deze actie rekenen op hoongelach van de conducteurs. Elke coupé heeft minstens één conducteur, een ‘provodnik’ genaamd. Al weet ik niet of dit op deze Chinese trein ook zo genoemd wordt. Onze ‘provodik’ heet ‘One’ en zal ons geregeld een Chinees pintje verkopen (600ml – 100 roebel ofwel 2,5 euro). We hebben het vermoeden dat hij er zelf ook niet echt vies van is ;-).
Hieronder een aantal foto’s die we genomen vanuit de trein:
Volgens de reisgidsen zou het pas duren tot dag drie vooraleer we gedesoriënteerd zouden geraken qua tijd. Wij waren echter al na twee dagen vergeten welke dag en hoe laat het was. Drie dagen en half op een trein én 5 verschillende tijdszones zorgen voor de nodige verwarring.
In ons compartiment is het een ware mix van nationaliteiten en culturen. Gaande van Australiërs, Zwitsers, Amerikanen, Finnen, Engelsen, Spanjaarden tot iemand uit Hong-Kong. Dat zorgde voor het nodige entertainment, alsook voor enkele boeiende conversaties. De rode draad van al de mensen die we ontmoet hebben, was dat ze een eigen verhaal en een specifieke reden hadden waarom ze op deze trein zitten (beetje zoals bij ons ;-)).
De trein bevat weliswaar een restaurantwagen, maar echt welkom hebben we ons daar niet gevoeld. De eerste morgen zijn we daar gaan ontbijten en hoewel twee Amerikaanse zussen ervoor gezorgd hebben dat het een fijn ontbijt werd, was het ook meteen de laatste keer dat we er geweest zijn. De prijzen waren veel te duur voor wat het was, de kwaliteit was ondermaats en vooral zorgde de bediening ervoor dat je je allesbehalve welkom voelt. Typisch Russisch helaas… . We hadden gelukkig voldoende voedsel uit pakjes mee om niet elke dag beledigd te worden in het Russisch.
We dachten op voorhand dat de tijd traag zou passeren, maar eigenlijk zijn die 3,5 dagen voorbij gevlogen. Naast tijd om te lezen en te genieten van de ‘scenery’, waren er de talloze boeiende conversaties met het internationale gezelschap. We werden ons nog maar eens bewust van in welk luxeland we toch maar leven. En natuurlijk is het ook meegenomen dat we uitgenodigd zijn in Shangai en Hong-Kong, kan later van pas komen ;-).
Omdat we zulke boeiende gesprekken hadden tijdens de treinrit hebben we er een apart verslag ‘ontmoetingen op de Transsiberische Express’ over gemaakt. Als je dat wil lezen, klik dan op de afbeelding hieronder:
Meer foto’s van onze avonturen op de Transsiberische trein? Klik op onderstaande foto:
