Wie aan Fiji denkt, denkt aan witte stranden, blauwe zeeën, lachende gezichten, kannibalisme, rugby, kokosnoten en palmbomen en dit is (gelukkig – op dat kannibalisme na…) ook wat je krijgt. Maar er zijn nog wel meer karakteristieken van deze bizarre eilandengroep. Een kort overzicht, zoals steeds een combinatie van hetgeen we gezien én gelezen hebben. Fiji is een archipel, bestaande uit 332 eilanden waar er zo’n 105 van bewoond zijn. Met al het water tussen de eilanden omslaat het land een gigantisch gebied van 1,5 miljoen vierkante km, maar slechts 18000km is bewoond. Alles speelt zich af op het hoofdeiland, waar ook de hoofdstad Suva (en ¾ van de bevolking) zich bevindt. De Westelijke eilanden (Mamanuca- en Yasawa-eilanden) zijn de plek waar de meeste toeristen neerstrijken. Het Oosten en Noorden zijn moeilijk bereikbaar en dus ook (gelukkig) minder bezocht. En hoewel je het niet meteen zou denken, is dit land allesbehalve stabiel. Niet in het verleden, noch in het heden. De bijnaam van Fiji is ‘coup coup-land‘ wat wijst op de verschillende staatsgrepen die hier hebben plaatsgevonden na de onafhankelijkheid sinds 1970. De laatste staatsgreep dateert nog maar van 2006. Aan de basis van deze instabiliteit ligt één vraag: “Wie zijn de ‘echte’ Fijianen en wie mag ‘profiteren’ van de daarbij horende rechten”. Er zijn immers twee grote groepen die hier leven. Enerzijds de Fijianen die – omdat ze hier altijd gewoond hebben – ook de grootgrondbezitters zijn en anderzijds de Indo-Fijianen, die vanaf 1870 vanuit India naar hier zijn gevoerd om op de suikerplantages te werken en die na een termijn van 3 à 5 jaar in Fiji konden blijven wonen. Qua mentaliteit zijn de verschillen overduidelijk. De Fijiaan is de immer lachende, speelvogel die zich nooit laat opjagen (Fiji-time!). De Indo-Fijiaan daarentegen is de typische Indische ondernemer die geen kans onbenut laat om...

De Transsiberische Express was een waar avontuur, maar echt erg vinden we het niet om het koude en onvriendelijke klimaat te ruilen voor het tropische. Via een tussenstop in Seoul vliegen we naar Nadi in Fiji. Helaas hebben we maar 2u in Seoul, net genoeg om te beseffen dat hun luchthaven één van de meest impressionante is die we ooit gezien hebben. Zuid-Korea komt bij op ons ‘to do-lijstje ;-). Op de vlucht zitten twee grote groepen Fijianen. De éne groep maakt deel uit van het leger van Fiji en heeft er net een VN-missie opzitten van één jaar in Irak. De andere is een professionele dansgroep die de wereld rondtrekt om Fiji cultureel te vertegenwoordigen. Het valt meteen op dat bijna alle mannen (en de meeste vrouwen) bijzonder struis gebouwd zijn, we snappen al waarom ze zo goed zijn in rugby. De dansgroep zal net zoals ons, bijna twee uur moeten wachten op hun ‘pick-up’ en dat geeft tijd om elkaar te leren kennen. Enkele weken later zal dat zorgen voor een bijzondere ervaring… Eens geland op Fiji kon de tegenstelling met de voorbije weken niet groter zijn. De zon straalt, een lokaal bandje verwelkomt alle toeristen en iedereen is supervriendelijk. Russen zouden zich onmiddellijk om hun ongemak voelen. Zelfs de gebruikelijke securitycheck verloopt hier plezierig. De dame die ons controleert, is aangenaam verrast dat we uit België komen. Ze heeft er familie wonen en wisselt meteen haar facebook-account uit. Dat dat gesprek 15 minuten duurt, dat de rest moet wachten en dat het eigenlijk niks te maken heeft met een controle, doet hier niets ter zake. Ook dat is een typisch element van Fiji, ‘Fiji-time’ genoemd. Het komt erop neer dat ze hier niet streven naar efficiëntie en dat de definitie van...