Mongolen zijn nomaden en dat betekent dat ze snel van de ene plaats naar de andere moeten kunnen trekken. Bijgevolg slapen ze in tenten, zogenaamde gertenten, traditionele vilten tenten, eenvoudig in elkaar gestoken. Alles speelt zich af in één ruimte die afwisselend dient als woonkamer, slaapkamer en/of keuken.  Kort filmpje om een indruk te geven: In onze gertent is geen elektriciteit, noch water. De vraag waar het toilet was, krijgt als kort maar veelzeggend antwoord: “overal”. Wetende dat het op dit moment rond het vriespunt is (overdag) betekent dit dat er wellicht niet veel zal getreuzeld worden als ‘de handen moeten gewassen worden’. Het leven in en rond de gertenten doet wat terugdenken aan de verhalen van bij ons, maar dan van enkele generaties terug. Net zoals toen bij ons, wordt alles beheerst door de seizoenen. In de zomer worden koeienstronten gedroogd die dan in de wintermaanden dienen als verwarming en als energiebron om de maaltijden te prepareren. Het leven is hier hard én over de discriminatie van de vrouw wordt hier niet gediscussieerd. De vrouw zorgt voor de kinderen en als ze gekookt heeft, wacht ze met eten tot iedereen klaar is en alles is opgeruimd. Niet lang geleden hadden wij bij ons een vergelijkbaar rollenpatroon, nu al iets minder (zonder waarde-oordeel ;-)). Wat me fascineerde was hoe je in hemelsnaam een partner kan vinden als je zo afgelegen woont. Het antwoord van de gids: “heel simpel, op het zelfde moment dat er een jongen geboren wordt, wordt er ergens in de buurt (in één van de andere gertenten dus) een meisje geboren.” Fascinerend toch en vooral veel eenvoudiger ;-). Dat de opvoeding van de kinderen hier heel wat losser is dan in het Westen, hoeft wellicht geen betoog. Veel pedagogische discussies zullen hier niet plaatsvinden, maar een kind van 3...

Mongolië is een gigantisch land met meer dan 8000km landgrenzen én met 2,7 miljoen inwoners slechts beperkt bevolkt. Als je dan nog weet dat 40% van de totale populatie in de hoofdstad woont, weet je dat het merendeel van dit land zeer desolaat is. Mongolië is ook het land van Genghis Khan en van het paard. Wat dat laatste betreft, is er zelfs een Mongoolse uitdrukking: ‘a man without a horse, is like a bird without wings.’ Ondanks de beperkte ontwikkeling is het land rijk aan mineralen. Zo rijk zelfs dat er heel wat landen staan te springen om een deel van de overvloed aan koper, goud en steenkool te kunnen ontginnen. Voorlopig houdt de Mongoolse regering elk land ver weg van hun ‘rijke’ gronden. Als reden hiervoor geven ze een aantal recente voorbeelden waar exploitatie van mineralen geleid heeft tot meer corruptie en een grotere verdeeldheid tussen arm en rijk. Rara, welk land zou dat kunnen zijn? Doorheen de geschiedenis van Mongolië heeft Rusland een belangrijke rol gespeeld en de invloeden zijn nog steeds duidelijk zicht- en voelbaar. Vooral de gebouwen en pleinen in de hoofdstad stralen nog een ‘USSR-gevoel‘ uit. Toch heeft het communistische denken plaatsgemaakt voor een nationalistisch gedachtengoed. Weliswaar met Westerse invloeden. De jeugd mag dan voornamelijk ‘Mongolië-gericht’ zijn, maar het weerhoudt hen niet om met Westerse kledingsmerken en met een iPhone te gaan eten in de McDonalds. Het voordeel van reizen met de trein is dat je een goed beeld krijgt van de verschillende landschappen. In het noorden van Mongolië (en dus aan de grens met Rusland) vind je vooral toendra en steppe. Het midden is bergachtig én het zuiden is woestijn (Gobi-woestijn). Het verschil tussen stad en platteland is moeilijk duidelijker dan hier. 40% woont weliswaar in de hoofdstad, maar het merendeel daarvan zijn nomaden die...

Twee weken Rusland was genoeg om een indruk te krijgen, maar was ook genoeg qua Russiche (on-) vriendelijkheid. Tijd om naar Mongolië vertrekken. Dit keer nemen we niet de Transmongolische trein (nr. 4) maar een lokale dagtrein met nummer 362. Hoe hoger het getal, hoe minder comfort en dat blijkt al snel. De gemiddelde snelheid zal hier ook zakken naar zo’n 70km/uur. 1,5 dag zal de rit naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, duren. Net zoals de rit naar Irkutsk hebben we het geluk dat we met ons tweeën zijn en de coupé dus niet hoeven te delen. Het gebrek aan comfort wordt ruimschoots gecompenseerd door het obsessieve kuiswerk van onze Provodnika (conducteur). We willen niet in clichés vallen, maar de vorige Provodnik was een (Chinese) man en hij was duidelijk niet het ‘alles moet mooi en ordelijk zijn-type’. Onze Provodnika is de ganse dag bezig met poetsen, er is zelfs WC-papier, iets wat al lang buiten ons verwachtingspatroon lag. De landschappen die we passeren bestaan uit toendra en steppe en zijn wederom adembenemend. Alles verloopt vlot tot aan de grens met Mongolië. We waren al gewaarschuwd dat de grensovergang geen sinecure zou zijn, zeker niet met de dagtrein en dat bleek allerminst overdreven. Aan de Russische zijde heeft het hele gebeuren zo’n 5 uur tijd gekost. Minstens 3 keer moesten we ons paspoort laten zien, vervolgens dienden we 2 uur de trein te verlaten en nadien werd onze coupé minstens 4 keer binnenstebuiten gekeerd, van drugshonden tot brute Russische douane-ambtenaren. Ik vraag me toch af hoe het met de gemiddelde motivatie gesteld is van de Russen, ik vrees dat ze zich daarover geen vragen stellen, het is misschien maar te hopen ook. 20 kilometer verder herhaalde het fenomeen zich, al was het gemiddelde ‘bruutheidsgehalte’ van de...