Het voelt vreemd aan om dit verslag te schrijven. Normaal gezien heb ik enkele bladzijden met aantekeningen waar ik probeer één verhaallijn in te krijgen. Nu heb ik nauwelijks een halve bladzijde met kribbels. Nochtans is de natuur op het zuidereiland één van de mooiste die ik ooit gezien heb, ik kan verstaan waarom films à la ‘The Hobbit’ en ‘The Lords of  the Ring’ hier zijn opgenomen. Ook hebben we hier het geweldige gezelschap gekregen van Margaux en Steven waarmee we veel lol hebben gemaakt. Deze laatste 2,5 weken voelden aan als een soort ‘vakantie in de vakantie’. De voorbije weken hebben we sober geleefd, maar met vieren was dat anders, geen enkel lokaal bier is onaangetast gebleven… . Het deed ook deugd om na 2,5 maanden nog eens leuke gesprekken te hebben met bekenden (en in het Nederlands). Om een goede indruk te krijgen van het zuidereiland zijn lange busritten onvermijdelijk, gemiddeld 6u per rit. Maar hoewel zo’n ritten anders vaak saai durven te zijn, geven de uitzichten je hier geen kans om je te vervelen. Hier enkele foto’s van wat ik bedoel: Met de ferry varen we vanuit Wellington (noordereiland) richting Nelson, een klein kuststadje bekend vanwege de talrijke microbreweries en het grootst aantal zonuren per jaar. Het eerste hebben we in overvloed gevonden, het tweede hebben we gemist. De eerste week op het zuidereiland regende het voornamelijk. Niks mis mee, maar iets minder om mooie foto’s te nemen ;-). Twee vermeldenswaardige activiteiten hier: Abel Tasman National Park en de ‘hereniging’ met Margaux & Steven. Steven had voor mij een T-shirt van de rode duivels bij en dat is genoeg om vanaf nu als mijn persoonlijke held door het leven te gaan ;-). 3 dagen en een busrit van 9u later arriveren...

Het is geweten dat de Kiwi’s (inwoners van Nieuw-Zeeland) zeer vriendelijk zijn, maar hun enthousiasme en positivisme is iets wat je nog zelden aantreft in Europa. Een mooi voorbeeld is de WK voetbalmatch Nieuw-Zeeland – Mexico. Twee weken geleden hadden we op de valreep tickets kunnen kopen voor de baragewedstrijd. De winnaar van deze matchen (heen – terug) zou onze Rode Duivels mogen vergezellen op het wereldkampioenschap. Er stond dus wat op het spel en we waren dan ook content dat we de tickets hadden kunnen bemachtigen. Helaas is de nationale ploeg van Nieuw-Zeeland een bende amateurs (ook letterlijk te nemen) en gingen ze in Mexico met 5-1 de boot in. Weg spanning dus. In Wellington (en dus de match die wij gezien hebben) kwamen ze al snel 0-3 achter. Europeanen waren – als ze al hadden komen opdagen – vertrokken, maar hier bleven de ‘All Whites’ (supporters) achter hun ploeg staan. Bij een 0-3 stand (en met de heenwedstrijd dus 1-8) kregen ze een penalty, wat een ambiance in het stadium. Het leek alsof ze nog konnen winnen. Tot overmaat van ramp missen ze die penalty dan nog en dan verwacht je een gigantisch fluitconcert (het was echt een gepruts), maar tot mijn verrassing werd er niet gevloekt en werden de spelers niet uitgefloten. Meer nog, de All Whites begonnen plotseling terug te zingen. En helemaal op het einde werd hun enthousiasme dan beloond door een tweede penalty die wel benut werd. Voor diegenen die willen zien hoe de All Whites reageren wanneer ze scoren en nog ‘maar’ 6 goals moeten maken, een kort filmpje: Anyway, de eindscore werd 2-4 (en dus 3 – 9), maar niemand ging ongelukkig naar huis. Het leek zelfs of de twee gemaakte doelpunten reden was om te feesten....

5 à 6 weken zullen we in Nieuw-Zeeland vertoeven, een land dat meestal wordt uitgedrukt in superlatieven en waar velen van ons al lang van dromen. Maar toch was het even wennen toen we de tropische temperaturen van Fiji inwisselden voor een regenachtige 15 graden in Auckland. De eerste dagen hebben we het zelfs koud gehad, een mens went blijkbaar snel aan bepaalde omstandigheden. Onze tijd verdelen we gelijkmatig tussen het Noorder- en het Zuidereiland. Hieronder kan je de reisweg zien die we hebben afgelegd op het Noordereiland. Onze eerste bestemming, Auckland staat in de top 3 van meest kwaliteitsvolle steden en maakt het een ideale startplaats om Nieuw-Zeeland te leren kennen. De ligging van Auckland is zeer bijzonder. Enerzijds ligt de stad tussen de Pacifische Oceaan en de Tasmanzee, de ene mondt uit in de andere. Maar nog fascinerender is het feit dat de stad (en eigenlijk een groot deel van het Noordeiland) gebouwd is op en tegen vulkanen. Auckland telt meer inwoners dan Brussel, maar voelt toch veel ‘kleiner’ aan. Het is ook gek voor ons om na zoveel weken terug in een ‘Westerse’ stad rond te lopen. Terug coffeeshops, terug cinema’s, terug grote gebouwen, terug mensen die zich houden aan regels… . Vijf dagen zullen we hier doorbrengen, maar het ritme ligt laag, ongetwijfeld zit Fiji daar voor iets tussen. De “coast to coast walk” is een wandeling van 16km die vertrekt aan de Tasmanzee en die via de belangrijkste attracties eindigt aan de haven van Auckland. Onderweg passeer je o.a. One Tree Hill, ooit nog bezongen door U2. Een trip met de ferry naar Devonport en een etentje met het Britse koppel Riyan en Allie (leren kennen op Fiji) later, vertrekken we zuidwaarts naar Rotorua. Rotorua is een klein toeristisch stadje in een gebied met bijzonder veel...