Gerelateerde berichten
Easy Riders, op zoek naar ‘the real Vietnam’
800km op de moto op zoek naar ‘the real Vietnam’, weg van het toeristische gedeelte, over de beruchte Ho Chi Minh-route, maar wel in een land zonder verkeersregels en met moto’s waar letterlijk de stukken van afvlogen. Tel daar nog een knotsgekke ‘Easy Rider’-gids bij en je weet dat dit een gevaarlijk, maar onvergetelijk avontuur werd.
Eerlijk is eerlijk, zonder de komst van mijn best friends Jo en Steven hadden we dit wellicht nooit geprobeerd. Zelf had ik nog nooit geschakeld met een motor, laat staan ermee gereden. Niet meteen wat je zou verstaan onder ‘ervaren motorijder’. Maar een beetje risico moet kunnen en veel moeite heeft het hen niet gekost om me te overtuigen. De expert-organisatie in Vietnam die ‘off the beaten road trips’ aanbiedt, zijn de Easy Riders. Vier dagen/drie nachten zouden we nodig hebben om de 800km tussen Nha Trang en Hoi An te overbruggen. Steven, Jo en ik kregen elk een 125 cc, An zou achterop zitten bij onze gids, ideaal om foto’s en films te maken. De dag voor we vertrokken, zou ik – gezien mijn maagdelijke motorervaring – nog wat instructies krijgen van de gids. De les is samen te vatten met de eerste woorden van de gids: ‘up to you’. Na een aantal rondjes te sukkelen, stapte de gids bij mij vanachter op en zei ‘drive me back’. Dat laatste betekende door het centrum van een drukke stad, in een land waar er werkelijk geen verkeersregels zijn. Beetje speciaal, maar gelukkig was ik er snel mee weg.
Onze gids Huy zou ons vier dagen rondleiden door het binnenland van Vietnam. Een groot stuk zou langs de Ho Chi Minh-route gaan, de beruchte bevoorradingsweg die tijdens de Vietnamoorlog door de Amerikanen letterlijk is platgebombardeerd. De gevolgen ervan zijn nog steeds zicht- en voelbaar. Laat ons zeggen dat de Amerikanen niet al te trots moeten zijn op wat ze met dit land hebben aangevangen. Alleen al hun ‘operatie Agent Orange’, waar ze meer dan 7 miljoen liter vergif hebben gespoten, was goed voor 400 000 doden, een half miljoen misvormde baby’s en 2 miljoen kankerpatiënten. Dit heeft natuurlijk zijn sporen nagelaten. Letterlijk door de nog steeds vele verschroeide bergen en velden, maar vooral in de psyche van de doorsnee-Vietnamees. Onder de oppervlakte (je moet wel wat ‘krassen’) is er nog steeds een diepgewortelde haat t.o.v. de Amerikanen. Onze gids Huy laat het dan ook niet na om ons regelmatig eraan te herinneren hoe heldhaftig de Vietnamezen wel niet waren en dat ze – ondanks in de minderheid en met allesbehalve dezelfde wapenkracht – de Amerikanen toch verslagen hebben. Werkelijk indrukwekkend als je ziet hoe zij toen in smalle tunnels onder de grond leefden en met ware guerrillatechnieken een veel groter en sterker leger op hun knieën kregen.
Onze gids zelf is perfect samen te vatten in twee zinnen die hij verschillende malen per dag herhaalde: ‘Easy, peasy, Vietnameasy’ én ‘I don’t eat, I live from cigarettes, beer and coffee’. Qua bierbuik moest hij zeker niet onderdoen ;-). De zeldzame momenten waar hij niet aan het roken of drinken was (overdag was dat gelukkig koffie), vulde hij in al zingend of pratend.
Maar wat een losbol hij ook was, hij was superprofessioneel en heeft ons een stuk Vietnam laten zien dat je als doorsnee-toerist onmogelijk kan zien. Buiten de traditionele plantages (koffie, thee, rubber, cashewnoten, rijst(papier), tabak, mango, etc.) was het vooral een duik in de Vietnamese keuken en introduceerde hij hoe de normale Vietnamees eet en drinkt. Bier wordt gedronken met ijs, koffie met gecondenseerde melk, gamba’s worden levend besteld (en dan ter plaatse gegrild) en een goed Vietnamees restaurant herken je doordat alles op de grond wordt gesmeten (kostte ons wat moeite). Zeer leerrijk, al hadden we misschien geen getuige moeten zijn van hoe je een levende gekko inslikt. Blijkt goed tegen astma te zijn… .
Onze moto’s waren zogezegd vrij nieuw, maar al snel bleek dat geen enkele meter werkte en nog geen half uur na vertrek, verloor Huy zijn voetrem. Die vloog er letterlijk af. Nadien zouden er nog stukken afvliegen, maar volgens onze gids was dat geen enkel probleem. Op een gegeven moment viel de motor van Huy stil, stapte hij af, zocht hij een plastiek bekertje langs de kant (vervuiling kan toch zijn voordelen hebben) en tapte hij wat benzine af van één van de andere moto’s. Zo simpel kan het zijn.
Het meest fascinerende was het rijden zelf. In West-Europa zijn we gewend dat er voorrangsregels zijn en dat men zich daar aan houdt. Dat verhaal gaat hier totaal niet op. Al na een uur was het me duidelijk dat hier andere principes aan het werk waren. Misschien best samen te vatten als ‘survival of the fittest’, ‘go with the flow’, ‘nooit achteruit kijken’ en ‘geen seconde twijfelen’. Het voordeel was dat er geen tijd was om na te denken over hoe en wanneer schakelen. Een veel betere leerschool kan je moeilijk hebben. Een minder gevaarlijke misschien wel ;-). Indrukwekkend was de tweede dag waar we 280km moesten afleggen. Het aantal kilometers waar er geen wegenwerken waren, was op één hand te tellen. In ware ‘Parijs-Dakar stijl’ hebben we geprobeerd alle tegenliggers te vermijden, en die kwamen helaas niet alleen van links. Tel daar nog een aantal overstekende honden, koeien en varkens, opwaaiend stof en bumpy roads bij en dan weet je dat we niet veel tijd hadden om rond te kijken. Nooit gedacht dat motorrijden zo vermoeiend kan zijn… .
Eén van de hoogtepunten was een bezoek aan een boeddhistisch klooster. Die hadden blijkbaar nog niet veel blanken gezien. Nadat de werkmannen uitgelachen waren over het feit dat hun meetlat even groot was dan Steven, werden we letterlijk bij de hand genomen. In ruil voor wat fotoshoots kregen we het beste voedsel voorgeschoteld. Weigeren was geen optie. Daarna werden we uitgenodigd om deel te nemen aan hun gebedsdienst. Bijzonder en fascinerend tegelijkertijd.
En toen ik dacht dat ik eindelijk in mijn ‘comfortzone’ zat, kwamen de bergen eraan. Ik denk dat onze gids wat in paniek was dat we niet voor het donker aan ons hotel zouden geraken (ik vrees dat niet elke moto licht had). Ik zou anders niet weten waarom hij als een ware gek de bergen op en af reed. Gelukkig heb ik ooit veel games op de computers gespeeld, een betere vergelijking is moeilijk denkbaar.
Dat Huy (met An achterop) de laatste dag zelf op een auto is gereden (met een fel gedeukte bumper als gevolg) en snel is doorgereden, zullen we maar verzwijgen. Laat ons het maar houden op een gevaarlijk, maar onvergetelijk avontuur ;-).
Deze trip zorgde voor heel wat fotogenieke momenten. Klik op onderstaande foto om de foto’s op FLICKR te zien. Naast deze road trip zijn wij ook nog opgemerkt in de Mekong Delta, Saigon, Nha Thrang, Hoi An en Hanoi. Een selectie van die foto’s vind je door op de foto ‘Vietnam’ te drukken. Enjoy!
Dit blogbericht kwam mede tot stand door:
